Μόλις φτάσεις, πριν δέσει το καράβι, θα είμαι εκεί. Θέλω να σε προϋπαντήσω από τη μεριά της θάλασσας. Στο μεγάλο και θολό, αγαπημένο πειραιώτικο λιμάνι. Από δω να ξεκινήσουμε και να σου δείξω τη πόλη μου. Δυο βήματα, που λέει ο λόγος, είναι η αρχαία πόλη που λίγα της σημάδια έμειναν – τα ξέρεις μου είπες, διδάχτηκες αρχαία ελληνική ιστορία στο τόπο σου. Θα σε καλωσορίσω σαν ξένο, γιατί έτσι μόνο έχει αξία, ουσία, αυτή η ωραία λέξη, με τη παλιά ρίζα: φιλοξενία. Όλοι, κάπου, βρισκόμαστε ξένοι, είμαστε όλοι μετανάστες.
Αν θελήσεις να μείνεις τελικά για μήνες και χρόνια, τότε εσύ που ήρθες σαν πρόσφυγας ή μετανάστης, θα είσαι ο νέος κάτοικος αυτής της πόλης, ο συμπολίτης μου. Θα σου γνωρίσω τη πόλη που γεννήθηκα, και συ τη πόλη που έχεις προλάβει να μάθεις. Με τον καιρό, εσύ θα ξέρεις καλύτερα την Αθήνα, γιατί οι ξένοι τριγυρνάνε, ανάβουν τα πόδια τους στο περπάτημα για δουλειές και υποθέσεις διάφορες. Ενώ εμείς, τον γενέθλιο τόπο, δεδομένο τον έχουμε, μήπως τον ξέρουμε τάχατες; Και στα μάτια μας φθείρεται από την καθημερινότητα. Όλα αυτά είναι ωραία, αν δεν έχεις την τυραννία με τα νόμιμα χαρτιά σου και δεν θεωρείσαι παράνομος, λαθραίος. Αλλιώς, πως θα γνωρίσεις τη πόλη και τους ανθρώπους της, πως θα πεις αν είναι όμορφη, άσχημη ή κυκλοθυμική, μέσα από το φόβο και το κρυφτό;
Θα μπορούσε να είναι ένα γράμμα ή μερικά sms, λόγια, σκέψεις, από τον οποιονδήποτε ντόπιο για κάθε ξενομερίτη. Το θέμα είναι πως βλέπουν οι άνθρωποι που ήρθαν από άλλα μέρη του κόσμου, με διαφορετική κουλτούρα, την πόλη που ζούμε όλοι μαζί. Την Αθήνα, μια “παγκόσμια” πόλη, όπου, αν και λιγοστοί, οι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι βοηθούν στο να πέσουν τα σύνορα και να συναντηθούν άνθρωποι από παντού. Την Αθήνα με τα σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια πληθυσμό και το 10% μετανάστες, τα δύο εκατομμύρια αυτοκίνητα, με τις γραφικές, παλιές γειτονιές, τις υποβαθμισμένες, τις νεόπλουτες, τις επικίνδυνες, τις νευρωτικές, την Αθήνα του τσιμέντου και των νεοκλασικών όσων απέμειναν, του λίγου πράσινου και του πολύ ήλιου , των αρχαίων μνημείων και της θάλασσας.
“Τη γνωρίζεις την Αθήνα;” ή “τι ξέρεις από την Αθήνα;” Μου είπαν για τις διαδρομές που σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται με ελεύθερη βούληση, αλλά σε άλλες από ανάγκη, από τις συνθήκες. Νόμιμοι, αλλά και παράνομοι, με χαρτιά ή όχι. Από αυτό εξαρτάται το πόσο ξέρουν, χαίρονται, ζουν την πόλη. Όσοι βασανίζονται με αιτήσεις ασύλου, κόκκινες κάρτες και λοιπά χαρτιά, οι διαδρομές τους μέσα στο αστικό τοπίο είναι συγκεκριμένες κι έχουν να κάνουν με δουλειά –όταν έχουν- σπίτι, δημόσιες υπηρεσίες κι ορισμένες μη κυβερνητικές – εθελοντικές οργανώσεις. Που χρόνος κι όρεξη να δουν, να ζήσουν τη πόλη!
Είναι εντυπωσιακό αυτό που διάβασα σ’ ένα blog για τη Ζυρίχη. Μια οικογένεια ελλήνων έφυγε από τη Νέα Υόρκη για να πάνε να ζήσουν στην Ελβετία, στη Ζυρίχη συγκεκριμένα. Μέσα σε οχτώ μέρες οι νεοαφιχθέντες δηλώθηκαν στο δημοτικό γραφείο και τον πρώτο μήνα προσκλήθηκαν σε δεξίωση στο Δημαρχείο, δεξίωση γνωριμίας – καλωσόρισμα στους νέους κατοίκους της πόλης. Εκεί τους μίλησαν σε τέσσερις βασικές γλώσσες, μετά τους έκαναν περιήγηση με τουριστικό οδηγό στη πόλη κι ακολούθησε απεριτίφ στο Δημαρχείο για να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους οι νέοι συμπολίτες. Σε μια Ζυρίχη που το 20 –25% είναι ξένοι, καλοδεχούμενα, νέα μέλη της κοινότητας Η άλλη όψη του μετανάστη. Απέχουμε πολύ από αυτή την εικόνα, ίσως όχι γιατί η πόλη είναι ξένη με τους ξένους, αλλά με τις ανάγκες όλων των κατοίκων της, τις συνθήκες διαβίωσης. Και χρειάζεται ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο.
Όλες οι ευρωπαϊκές πόλεις, και η Αθήνα, προσελκύουν μετανάστες, ανθρώπους με διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές. Η ένταξη αυτού του ετερογενούς πληθυσμού μες την τοπική κοινωνία, κι όχι η απομόνωση, μόνο ανάπτυξη της πόλης μπορεί να επιφέρει. Οι ίδιοι οι μετανάστες θεωρούν πως ο Δήμος πρέπει να προηγείται των εθελοντικών οργανώσεων, της Εκκλησίας κλπ, στην ίση φροντίδα για όλους τους δημότες του, γεννημένους αλλού ή εδώ. Οι ίδιοι βρίσκουν πως έχουν βοηθηθεί περισσότερο από τους απλούς ανθρώπους, παρά από τις αρχές και τις δημόσιες υπηρεσίες. Τα αιτήματα είναι όπως κάθε δημότη, μια πόλη καθαρή κι ασφαλή, με ελεύθερα πεζοδρόμια, περισσότερο πράσινο. Δικαίωμα ψήφου σε μια πόλη που πληρώνουν δημοτικά τέλη και πιστοποιητικό γέννησης στη δεύτερη γενιά, στα παιδιά τους που γεννιούνται εδώ. Μιλάνε για την Αθήνα, για την πόλη τους.
Μέσα από τα μάτια των γυναικών από κάθε γωνιά του πλανήτη, η πρωτεύουσα φαίνεται λιγότερο φθαρμένη κι αδιάφορη από την καθημερινότητά μας και τη συνήθεια, πιο ζωντανή, διεκδικητική και πολύχρωμη.
No comments:
Post a Comment