Το σιωπητήριο ηχεί μετά τη δύση. Τότε αρχίζει το νυχτερινό πρόγραμμα. Όσο ίδιο κι απαράλλαχτο είναι κάθε βράδυ, τόσο καλύτερα για όλους. Το ξαφνικό, η αίσθηση της άδειας αβεβαιότητας φοβίζει. Κι όταν ο άνθρωπος φοβάται, ποιος ξέρει τι μπορεί να κάνει… Την ίδια ώρα η ζωή που άφησαν πίσω τους, συνεχίζεται αμέριμνη. Η ζωή που ξεπέρασε τις προσωπικές τους τραγωδίες. Με μουσικές και τραγούδια, με βρισιές κι αδικίες. Με ελπίδα.
Οι προβολείς φωτίζουν έξω, για ασφάλεια. Λίγη από τη λάμψη τους, θαμπή, απαλογέρνει στα σκουριασμένα σίδερα και τα ψηλά συρματοπλέγματα. Πόσες φορές άραγε θα κοίταξαν αυτά τα σύνορα με τη ζωή; Και πόσες θα ευχήθηκαν πέσουν οι τοίχοι απ’ τη σκουριά; Απεργία μες σε περίφραξη φυλακής πεινασμένων για ζωή που δεν εκδικείται, δεν τιμωρεί, δεν βασανίζει...
