Μήνας του τρύγου ο Σεπτέμβριος και τα σύγχρονα οινοποιεία αναμένουν τις νέες σοδειές.
Ο Τρυγητής είναι ακόμη παντού ο ίδιος πλέον, τα μέσα διαφοροποιούνται από τόπο σε τόπο, από οινοποιείο σε οινοποιείο. Η συλλογή μένει τις περισσότερες φορές πιστή στην παράδοση, νέοι και γέροι μαζεύονται με την ανατολή του ηλίου στους αμπελώνες, τραγουδούν και κολατσίζουν και τρυγούν…αν και τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται όλο και περισσότερο ο μηχανικός τρύγος.
Το δημοτικό τραγούδι λέει:
"Μπαίνω στο αμπέλι σα νοικοκυρά,
να κι ο νοικοκύρης, που 'ρχεται κοντά.
Ελα, νοικοκύρη, να τρυγήσουμε,
κόκκινα σταφύλια να πατήσουμε"
Στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από διακόσιες ποικιλίες σταφυλιών, οι περισσότερες από τις οποίες είναι πολύ παλιές και προέρχονται από διασταυρώσεις κλημάτων.
Ο τρύγος ήταν πάντα ένας αγώνας με τον χρόνο και συνάμα πανηγύρι. Αγώνας να μην πιάσει βροχή, αγώνας να «έχουν βαθμούς τα σταφύλια» και πανηγύρι για τις οικογένειες που τρυγούσαν κόπους ολόκληρης χρονιάς.
Σήμερα αυτός ο αγώνας συνεχίζεται. Για τους ίδιους λόγους και για άλλους. Η στιγμή του τρύγου είναι για μας, όπως και για κάθε αμπελουργό, η επιβράβευση της φροντίδας και καλλιέργειας μια ολόκληρης χρονιάς. Είναι η στιγμή που καρπώνονται οι αγωνίες και οι κόποι μας.
Τα σταφύλια μεταφέρονται στο Οινοποιείο. Τα παλιά πατητήρια που υπήρχαν στις αυλές των σπιτιών, αποτελούν απλώς ανάμνηση.Οι σύγχρονες οινοποιητικές εγκαταστάσεις, ανοξείδωτα μηχανήματα και δεξαμενές είναι πλέον υπεύθυνα για την έκθλιψη των στεφύλων και την αποθήκευση του μούστου. Η στιγμή του τρύγου και η δουλειά του αμπελουργού τελειώνει. Η δουλειά του οινοποιού μόλις άρχισε. Ο μούστος πρέπει να ζυμωθεί. Ελεγχόμενες θερμοκρασίες, για να βγουν τα αρώματα και να αποκτήσει το κρασί ισορροπημένα χαρακτηριστικά. Υπό χαμηλή θερμοκρασία ο μούστος, για να μη ζυμωθεί και «πάρει βράση». Ο οινολόγος ελέγχει, εμείς στο τέλος δοκιμάζουμε.
