Ντίνα θα αργήσω αύριο.

http://spyrostsakirisphoto.blogspot.com/2012/02/blog-post_6522.html

Ντίνα θα αργήσω αύριο.

Μην ανησυχήσεις, που δεν θα μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο, δεν έχω κάρτα. Όχι, ούτε για δουλειά θα είμαι, αφού κοντά δύό μήνες είμαστε σε απεργία και απλήρωτος από τον Ιούλιο. Μα τι στα λέω, τα ξέρεις. Άλλωστε και εσύ στην ίδια μοίρα είσαι. Και ο γιος μας. Σπούδασε, τέλειωσε και δυο χρόνια τώρα βολοδέρνει για δουλειά...

Δεν σε ρωτώ για το ''Κυριακάτικο τραπέζι'', αυτό μοιάζει με ανέκδοτο. Να, μόνο λέω, αν κάτι βάλεις στο στόμα σου, κοίτα να είναι ελαφρύ γιατί με τόσα ''χημικά'' που θα ρίξουν τα χοιρινά, θα σου κάνουν την ζωή δύσκολη. Ξέρω πως και εσύ θα είσαι ''κάτω''. Άκουσα πως θα είναι και ο Αχιλλέας ο μπογιατζής και τα παιδιά από την cava, θα κατέβουν, μου είπαν.

Έχεις ξαπλώσει και δεν θέλω να σε ξυπνήσω, γι αυτό σου γράφω.

Το πρωί θα φύγω νωρίς, θα πάω με τα πόδια, η μηχανή έχει χαλάσει και χρήματα για επισκευή, δεν υπάρχουν. Εσύ να έρθεις σε παρακαλώ με το τραίνο, 1,40 που έχει ο ηλεκτρικός, σου τα άφησα πάνω στο τραπέζι. Να ντυθείς ''έξυπνα''. Ζεστά, αλλά όχι βαριά και παπούτσια βάλε κάτι για την ορθοστασία. Όχι για τρέξιμο. Δεν θα τρέξουμε αύριο. Δεν πρέπει να ''τρέξουμε''. Εκεί να μείνουμε.

Σήμερα τα παιδιά, οι συνάδελφοί μου, έκαναν μια κίνηση, να μου δώσουν κάποια χρήματα για να την ''βγάλουμε''. Δεν τα πείρα φυσικά. Μου τα έβαλαν με το ζόρι στην τσέπη. Με το ζόρι τους τα γύρισα πίσω. Τούς είπα, εγώ τους φίλους μου, τους θέλω στα όμορφα μου. Τις δύσκολες στιγμές, θέλω να πορεύομαι μόνος.

Ντίνα, μην ξεθαρρέψεις αύριο. Να έχεις τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά. Δεν έχουν μπέσα οι ''μπάσταρδοι''. Σκυλιά είναι, που φυλάνε εκείνους που τους πετούν το κόκαλο. Και να έχεις και καμιά πέτρα στο μπουφάν. Θα σου χρειαστεί...

Δεν φτάνουν μόνο οι φωνές και τα συνθήματα. Γιατί όπως και τα σκυλιά, έτσι και τούτοι, μόνο θόρυβο κάνουν. Και το ξέρουν, μόλις ο κόσμος περάσει την ''κόκκινη γραμμή'', τότε γίνετε όχλος. Και τον όχλο, ποτέ κανένα όπλο δεν μπορεί να σταματήσει.

Και να μην κάνουμε πίσω όπως τις άλλες τις φορές. Μετά από αύριο, ΔΕΝ υπάρχει ''αύριο''.

Ντίνα, θα αργήσω αύριο. Θα αργήσεις και εσύ και όταν ξανασυναντηθούμε, ίσως να μπορούμε να χαμογελάσουμε ξανά...