ΦΡΑΧΤΕΣ...

της Ντίνας Μπατζιά


Μπροστά στο τείχος των εμμονών του, πήρε τα πιο φίνα πινέλα που έγιναν ποτέ και γέμισε τη γη με ζωγραφιές των φόβων του. Τις ονόμασε φράχτες, fence, cloture, sbarramento, αργότερα. Όταν οι φθόγγοι του έγιναν γλώσσα. Παραλήρημα αιώνων η αρχέγονη ανάγκη του για προστασία. Για κάλυψη από την ανασφάλεια. Γενηθήτω, είπε, η ιδιοκτησία, το έδαφος, η πατρίδα, το σύνορο. Τα καλύτερα κατασκευάσματα περίφραξης του κόσμου ξεκίνησαν πρόχειρα. Όσο περισσότερο βυθιζόταν σε μια αίσθηση απειλής «του», τόσο μονιμοποιούσε –αναιδώς για τη πλάση- τους φράχτες του. Άλλοτε περικλείοντας, κι άλλοτε αποκλείοντας τη γη από τα περάσματα.

Πίστεψε ο άνθρωπος ότι φυλακίζει την ευωδιά της αιωνιότητας. Ενίοτε και με καλλιτεχνικά προτερήματα. Περίφραξε τον κόσμο για να τον οικειοποιηθεί. Κι ας ήταν ο ίδιος που εφηύρε την αντίθετη έννοια: εκφράζω. Την αλήθεια του κόσμου, την ωραιότητα, το όνειρο. Αφύσικο μοιάζει. Ίσως να αποζητούσε ένα άλλοθι.

Έμαθε με το χρόνο τη τέχνη να περιορίζει τη γη. Έδωσε σχήμα στο απεριόριστο κι ασχημάτιστο. Ανακάλυψε πώς να μετατρέπει το προσωρινό σε μόνιμο. Υπέταξε τους κυματισμούς του εδάφους στη δική του θέληση και καταδυνάστευσε τα φυσικά μεγέθη. Με την απλότητα που γεννά η συνήθεια του χρόνου. Ή με την βολική αποδοχή του παραλόγου που θέλει την εκκεντρικότητα να μην είναι δα κι έγκλημα.

Καθυποταγμένη η γη στην ύπαρξή μας, στο πρωτόγονο άροτρο, σχηματοποιημένη σε οικόπεδο με θέα, πνιγμένη από συνοριακές γραμμές, μας αντέχει ακόμη. Στέκει αμετακίνητη για να την μοιράσουμε, να της εμφυτεύσουμε καινούριους σπόρους, ρίζες. Να την κάνουμε γήπεδο, οικοδομή, εργοστάσιο, δήμο, χώρα. Να ξεχωρίσουμε, να διαφέρουμε. Και προπάντων να ντύσουμε το φόβο με το ρούχο της ασφάλειας και της σταθερότητας. Ζητούμενο ακόμη από την εποχή του Πρώτου Ανθρώπου, που οι κίνδυνοι, η συνεχής μετακίνηση και η αναζήτηση τροφής τον οδήγησαν στην ανασφάλεια και την απομόνωση. Κι όταν δεν έφταναν τα λόγια –«αυτό είναι δικό μου»- άρχιζαν οι πόλεμοι. Και μετά οι συμφωνίες, οι συνθήκες, τα δικαστήρια. Οτιδήποτε να πιστοποιεί την ιδιοκτησία και να ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες του άγνωστου μέλλοντος.

Δελεαστική η ελληνική γη, δοκιμάστηκε χιλιάδες χρόνια. Συρρικνώθηκε και οι φράχτες μετατοπίστηκαν. Πλήθυναν τα γεωμετρικά σχήματα που μας αποκαλύπτουν. Υλικά, σχέδια, χρώματα, διαφορετικές ανάγκες ξεχωρίζουν τη μία περίφραξη από την άλλη.
Ο αισθητικός κόσμος της ιδιοκτησίας και της ανασφάλειας ευχαριστεί τη γη για τη μεγαλοσύνη της!