Μια αριστερή καρδιά στη κάλπη

Χτες βράδυ ονειρεύτηκα τις Εννέα Μούσες. Πάλι. Μετά από δυο χρόνια, από το Νοέμβρη του 2010. Κάθε που είναι εκλογές, κι εγώ βασανίζομαι, να’ σου κι έρχονται, γυναίκες παλιές, με όψεις πεισματικές και φωνές σιγανές, σα να δημιουργούν ατελή καύση στον αέρα.

Ωχ, αναστέναξα, πάλι για αποχή με πάνε. Όπως τότε, στις δημοτικές εκλογές, που περηφανεύονταν μετά γιατί ήταν οι νικήτριες με 40%. Η κάθε μία είχε τη θωριά της, το σκοπό της  και τους λόγους της. Άλλη από έπαρση, άλλη από αντίδραση σε εκβιαστικά διλήμματα, από θυμό, για πλάκα, από απελπισία κι απόγνωση, πίκρα, από επιλογή, από αυτοθυσία, από οργή, για πρόκληση ανησυχίας, για το εκκωφαντικό της σιωπής της αποχής,  από θέση έναντι μιας κατ’ επίφαση δημοκρατίας κλπ κλπ Καμία από βαρεμάρα ή γιατί βρε αδερφέ πήγε για μπάνιο.

Και μόνο θυμάμαι, η Μελπομένη, ξέρετε, η Μούσα της Τραγωδίας, μου ψιθύρισε με «χιονισμένη» φωνή: "Δεν αντέχω άλλο πια αυτή τη τραγωδία, ο δικομματισμός κι απέναντι μια αριστερά μοιρασμένη σε δέκα κομμάτια. Απροετοίμαστη, συμπλεγματική, αναποτελεσματική, ανύπαρκτη. Ότι και να συμβαίνει, δεν το αντέχω".

Η ίδια η Μούσα δεν άντεχε την έμπνευσή της. Τραγωδία.

Χτες βράδυ λοιπόν, η Μούσα της Τραγωδίας, δεν μου μίλησε. Μόνο με κοιτούσε κι έβλεπα από τα μάτια της να τρέχει ένα μελί σιρόπι. Ότι κι αν έλεγαν οι υπόλοιπες για το πρέπον της συμμετοχής σε τούτες τις εκλογές, εγώ καθηλώθηκα σ’ αυτό το καραμελωμένο βλέμμα, γεμάτο ελπίδα. Που παρέσυρε την αριστερή καρδιά μου, αυτή τη φορά, να πάω να την εναποθέσω στη κάλπη.

Ντ.Μπ.