Σήμερα στο ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 FM, συζητάμε με τον ιστορικό - συγγραφέα Κώστα Παλούκη για τους μικρασιάτες πρόσφυγες στην Ελλάδα του 1922.Την μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην ιστορία. 90 χρόνια από τότε, κι όμως σαν τίποτα να μη μάθαμε, σα να ξεχάσαμε. Οι παππούδες μας πρόσφυγες Οι γονείς μας μετανάστες Εμείς ρατσιστές?
Στην εκπομπή "Λίγο Ελλάδα Ακόμη" 2.30-4.30.
Για τη ρατσιστική υποδοχή των ντόπιων απέναντι στους πρόσφυγες του ’22, έχουν γραφεία πολλά. Στο μυθιστόρημα «Λεηλασία μιας ζωής» του μεσολογγίτη εκπαιδευτικού Αντώνη Τραυλαντώνη περιγράφονται και οι δυο φάσεις της ξενοφοβίας που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια απέναντι στους μετανάστες. Ο φόβος απέναντι στον ξένο, που υποτίθεται πως λόγω ανάγκης επιβίωσης δεν έχει αναστολές αν θα διαπράξει έγκλημα για να φάει. Και η δυσαρέσκεια όταν κάποιες ανάγκες των μεταναστών παίρνουν το δρόμο τους. Βλ. το τελευταίο περιστατικό που οι φασίστες θέλουν την καταδίωξη των παιδιών των μεταναστών που εγγράφονται στους παιδικούς σταθμούς.
Διαβάζουμε λοιπόν:
* Οσοι δεν έζησαν το ’22, «ας φαντασθούν ένα μεγάλο καράβι, παραφορτωμένο με επιβάτες, που πνίγεται μεσοπέλαγα, χωρίς βοήθεια, και σκορπίζεται στη θάλασσα, σκοινιά-μαδέρια. Πλήρωμα και επιβάτες πέφτουν στη θάλασσα. Με τα μάτια πεταμένα έξω, με κινήσεις σπασμωδικές, με φωνές, με θρήνους, με μουγκρητά, κυνηγούν ένα μεγάλο μαδέρι που πέρασε πλέοντας πλάγι τους.
Ολοι θέλουν να κολλήσουν επάνω όσο μπορούν σφιχτότερα με την τελευταία ελπίδα για τη ζωή, και ο καθένας, με τα χέρια, με τα πόδια, με τα δόντια, με το κεφάλι, αγωνίζεται να σπρώξη τον άλλον, να τον θυσιάση, ο δούλος τον αφέντη, ο φίλος το φίλο, ο αδερφός τον αδερφό, ο εραστής την ερωμένη του, το παιδί τον πατέρα του, η μάνα το παιδί της, για να γλυτώση τη ζωή του αυτός. Γιατί όλα τα ανθρώπινα ένστικτα, όλα τα διδάγματα του πολιτισμού, της θρησκείας, της αρετής, όλα έχουν σβυστή με μιας από μια πνοή παντοδύναμη, από το αδάμαστο, το άγριο, το σκληρό και ανήλεο ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως.
Ας φαντασθούν ακόμα σκυλιά, πλήθος σκυλιά ριγμένα σ’ ένα ξεροπήγαδο. Με λύσσα, με ουρλιάσματα, με δόντια και με νύχια, το καθένα αγωνίζεται για να σπαράξη το άλλο, για να ζήση αυτό, να παρατείνη λίγες ώρες την άθλια ζωή του, με τις σάρκες του συντρόφου του, του αδερφού του.
Τέτοια απάνω κάτω στυγερή εικόνα παρουσιάζονταν στον ταξιδιώτη από το λιμάνι ως την Ομόνοια, και σ’ όλες τις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τους δρόμους, τα στενά, και πέρα, έξω από την πολιτεία, από τα πόδια του Υμηττού έως τα πόδια του Αιγάλεω»
No comments:
Post a Comment