Είναι που το μικρόβιο της περιέργειας, προσωπικής κι επαγγελματικής, με ωθεί, όταν και όσο μπορώ να μη χάνω event και παράσταση και δράσεις διάφορες.
Έτσι βρέθηκα χτες βράδυ στο ΠΑΛΛΑΣ, έναν άλλου τύπου ναό του κέρδους, πιο σικ και ποιοτικό, όχι μπουζούκια βρε αδερφέ, όπου εκατοντάδες στριμωγμένοι άνθρωποι είχαν πάει να δουν την Χάρις Αλεξίου και τη Δήμητρα Γαλάνη σε μια παράσταση που την είπαν "Μπλε βελούδο" (από που προέκυψε αυτό, τι να πω; τόσο μακριά που ήμασταν και μπλε βελούδο να ήταν οι κουρτίνες όπως στην αφίσα, ούτε που φαίνονταν)
Αλλά ας μην αρχίζουμε με γκρίνιες. Πρώτα τα θετικά.
RESPECT απόλυτα στην Ελευθερία Ντεκώ που έκανε τα φώτα και στους Γιώργο Γαβαλά και Γιάννη Μουρίκη που έκαναν τα σκηνικά. Η συνεργασία τους δημιούργησε περιβάλλοντα μες το χώρο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ, μοντέρνα, χαοτικά, μίνιμαλ, μεγαλοπρεπή μες την απλότητά τους, αφήνοντας σταθερές ερμηνεύτριες και ορχήστρα στα ιριδίζοντα λευκά. Μάθημα αισθητικής για ελληνική παράσταση σε κλειστό χώρο.
Κατά τα άλλα:
σκηνοθεσία και καλλιτεχνική επιμέλλεια δεν είδα.
Ο ήχος είχε πρόβλημα στον εξώστη, και πιθανόν φταίει ο χώρος.
Η αφίσα κλισέ και εξοργιστική η απουσία των ονομάτων των μουσικών.
Απαράδεκτη και η παρουσίαση των μουσικών που έγινε λίγο πριν το τέλος
Το πρόγραμμα χωρίς εκπλήξεις, αν και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό όταν οι δύο τραγουδίστριες είχαν 30 χρόνια να συναντηθούν στη σκηνή. Από εποχές Μάνου Λοίζου.
Η Δήμητρα Γαλάνη δυνατότερη, πιο λυρική, πιο ερμηνευτρια από την αδυναμία μου Χαρούλα. Κορυφαία στιγμή το "Δικαίωμα" και το "Δυο μέρες μόνο". Και στο "Δι' Ευχών" που το είπαν μαζί, καλύτερη η Δήμητρα.
Αλλά βλέπετε, η Χαρούλα έγινε Χάρις Αλεξίου και κάπου εκέι άλλαξαν τα πράγματα. Το κορίτσι που τραγουδούσε λες μέσα από τη γη, μια φωνή που έβγαινε πιο χαμηλά κι από το στομάχι της, κάτι έπαθε τα τελευταία χρόνια. Όπως και χτες βράδυ, η φωνή δεν έβγαινε ολόκληρη, έκοβε λέξεις, θεατρικοποιούσε την ερμηνεία της, κάτι που δεν ταίριαζε ούτε στο τι είναι η ίδια, ούτε στα εξαιρετικά τραγούδια που έλεγε, όπως το "Φεύγω" και το "έχει πανσέληνο απόψε".
Κι όταν πάλι φαινόταν έτοιμη να ερμηνεύσει όπως στο "Οι φίλοι μου" ή στο "Ανάβω τα τσιγάρα", άλλαζε η φωνή κι έδινε σκυλάδικο ηχόχρωμα στο τραγούδι. Γιατί? Μόνο και μόνο επειδή ήταν ζειμπέκικο? Με στεναχώρησε η Χαρούλα μας και το μόνο που της ζητάμε είναι, αφού τα έχει κάνει όλα, τα έχει δοκιμάσει όλα καλλιτεχνικά, είναι χορτασμένη όπως συνηθίζει να λέει, μπορεί για το χατήρι μας να ξανακατέβει σε μας και να γίνει και πάλι η Χαρούλα?
Έτσι βρέθηκα χτες βράδυ στο ΠΑΛΛΑΣ, έναν άλλου τύπου ναό του κέρδους, πιο σικ και ποιοτικό, όχι μπουζούκια βρε αδερφέ, όπου εκατοντάδες στριμωγμένοι άνθρωποι είχαν πάει να δουν την Χάρις Αλεξίου και τη Δήμητρα Γαλάνη σε μια παράσταση που την είπαν "Μπλε βελούδο" (από που προέκυψε αυτό, τι να πω; τόσο μακριά που ήμασταν και μπλε βελούδο να ήταν οι κουρτίνες όπως στην αφίσα, ούτε που φαίνονταν)
Αλλά ας μην αρχίζουμε με γκρίνιες. Πρώτα τα θετικά.
RESPECT απόλυτα στην Ελευθερία Ντεκώ που έκανε τα φώτα και στους Γιώργο Γαβαλά και Γιάννη Μουρίκη που έκαναν τα σκηνικά. Η συνεργασία τους δημιούργησε περιβάλλοντα μες το χώρο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ, μοντέρνα, χαοτικά, μίνιμαλ, μεγαλοπρεπή μες την απλότητά τους, αφήνοντας σταθερές ερμηνεύτριες και ορχήστρα στα ιριδίζοντα λευκά. Μάθημα αισθητικής για ελληνική παράσταση σε κλειστό χώρο.
Κατά τα άλλα:
σκηνοθεσία και καλλιτεχνική επιμέλλεια δεν είδα.
Ο ήχος είχε πρόβλημα στον εξώστη, και πιθανόν φταίει ο χώρος.
Η αφίσα κλισέ και εξοργιστική η απουσία των ονομάτων των μουσικών.
Απαράδεκτη και η παρουσίαση των μουσικών που έγινε λίγο πριν το τέλος
Το πρόγραμμα χωρίς εκπλήξεις, αν και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό όταν οι δύο τραγουδίστριες είχαν 30 χρόνια να συναντηθούν στη σκηνή. Από εποχές Μάνου Λοίζου.
Η Δήμητρα Γαλάνη δυνατότερη, πιο λυρική, πιο ερμηνευτρια από την αδυναμία μου Χαρούλα. Κορυφαία στιγμή το "Δικαίωμα" και το "Δυο μέρες μόνο". Και στο "Δι' Ευχών" που το είπαν μαζί, καλύτερη η Δήμητρα.
Αλλά βλέπετε, η Χαρούλα έγινε Χάρις Αλεξίου και κάπου εκέι άλλαξαν τα πράγματα. Το κορίτσι που τραγουδούσε λες μέσα από τη γη, μια φωνή που έβγαινε πιο χαμηλά κι από το στομάχι της, κάτι έπαθε τα τελευταία χρόνια. Όπως και χτες βράδυ, η φωνή δεν έβγαινε ολόκληρη, έκοβε λέξεις, θεατρικοποιούσε την ερμηνεία της, κάτι που δεν ταίριαζε ούτε στο τι είναι η ίδια, ούτε στα εξαιρετικά τραγούδια που έλεγε, όπως το "Φεύγω" και το "έχει πανσέληνο απόψε".
Κι όταν πάλι φαινόταν έτοιμη να ερμηνεύσει όπως στο "Οι φίλοι μου" ή στο "Ανάβω τα τσιγάρα", άλλαζε η φωνή κι έδινε σκυλάδικο ηχόχρωμα στο τραγούδι. Γιατί? Μόνο και μόνο επειδή ήταν ζειμπέκικο? Με στεναχώρησε η Χαρούλα μας και το μόνο που της ζητάμε είναι, αφού τα έχει κάνει όλα, τα έχει δοκιμάσει όλα καλλιτεχνικά, είναι χορτασμένη όπως συνηθίζει να λέει, μπορεί για το χατήρι μας να ξανακατέβει σε μας και να γίνει και πάλι η Χαρούλα?
No comments:
Post a Comment