Οι ζευγάδες φεύγουν κυρά Δόμνα, η σπορά μένει

     ΩΔΗ ΣΤΗ ΔΟΜΝΑ ΣΑΜΙΟΥ

   Η φωνή της είχε πότε το χρώμα της Ανατολής, και πότε του άδεντρου βουνού. Ώχρα και θρυμματισμένο καφετί. Σα να σεργιανούσε πάντα.
        "Είμαι ξενάκι. Τη βλέπεις τη θωριά μου. Προσπαθώντας για λίγο γαλανό, απ' το ταξίδι μου το πρώτο, έφερα μαζί τη σκόνη και τη νοικοκυροσύνη, τα' σμιξα με τ' απάτητα και του λαού μου τη λαλιά. Δες με! Πόσος κόπος, πόσος πόνος, ατέλιωτο σεργιάνι απ' τα μικράτα μου, να βάλω χίλιες φωνές και δυο χιλιάδες ήθη και του κόσμου τα ανείπωτα, στη σειρά, στη καρδιά. Γυναίκες στα παράλια, βοτάνια και ορμή ορεινή, καυμοί θαλασσινοί, του κάμπου βάσανα. Δεν είμαι μόνο μία συλλέκτρια. Οι καταγραφές μου εμεπιρία. Οι εμπειρίες χαρά. Κι οι άνθρωποι αγάπη.  Η ζωή μου όλη ένα αέναο ταξίδι."
      Είμαι δυο βήματα μακριά της κι ακόμη παραμιλώ τις σκέψεις μου. δεν χρειάζεται να ρωτάς. Εκείνη επίμονη, ταγμένη, παντού, έκανε το μεράκι της δικό μας. Επανέφερε μνήμες χαμένες πίσω. Πλούτος αυθεντικός, τέχνη ανεπιτήδευτη. Μας έβγαλε από την άβυσσο της ενοχής για το δικό μας τραγούδι. Δημοτικό τραγούδι είμαστε εμείς, τα παιδιά των ανώνυμων, τα παιδιά των λαών. Και μόνο γι' αυτό σ' ευχαριστώ κυρά Δόμνα.
Καλό υπόλοιπο σεργιάνι!