1.4.2012: Η Νεκταρία "ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ" (105,5 FM)

Αύριο Πρωταπριλιά,  Κυριακή, από τις 2.30 μέχρι τις 4.30 το μεσημέρι, η Νεκταρία Καραντζή θα βρίσκεται στο στούντιο του ΚΟΚΚΙΝΟΥ , στην εκπομπή "Λίγο Ελλάδα ακόμη" της Ντίνας Μπατζιά. 

Μία συζήτηση αφιερωμένη στην ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ και την ΠΑΡΑΔΟΣΗ, όπου θα ακουστούν, μεταξύ άλλων, και κομμάτια από τον νέο δίσκο της Νεκταρίας που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό με τίτλο "Της ερημιάς το Αηδονί", με παραδοσιακά τραγούδια διασκευασμένα από τον Βασίλη Καζούλλη και την ερμηνευτική συμμετοχή του Χρόνη Αηδονίδη και του Βασίλη Καζούλλη.
Θα παρουσιαστεί επίσης το πρόγραμμα των συναυλιών της Νεκταρίας Καραντζή, κατά την περίοδο της Σαρακοστής, αλλά και το έργο του νεοσυσταθέντος ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΨΑΛΤΡΙΩΝ, επίτιμος πρόεδρος του οποίου είναι η Νεκταρία.

Η Νεκταρία Καραντζή είναι μια ερμηνεύτρια της σύγχρονης γενιάς, που έχει όμως ήδη μία μακρά θητεία στον χώρο της βυζαντινής και της δημοτικής μουσικής παράδοσης. Ο κόσμος της Βυζαντινής Μουσικής την γνώρισε, ήδη από παιδί, κυρίως μέσω ηχογραφήσεων με τον Γέροντα Πορφύριο τον καυσοκαλυβίτη, ενώ στον κόσμο της Παράδοσης τη μύησε, τη σύστησε και την ανέδειξε ο κορυφαίος δάσκαλος και ερμηνευτής της παράδοσης, Χρόνης Αηδονίδης, στον οποίο μαθητεύει από το 2003 και αποτελεί μόνιμη συνεργάτιδά του τα τελευταία χρόνια, σε συναυλίες και δισκογραφία. Είναι Νομικός, με ειδίκευση σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας, με μεταπτυχιακά στο Ποινικό και στο Εκκλησιαστικό Δίκαιο, υποψήφια διδάκτωρ Νομικής και διπλωματούχος βυζαντινής μουσικής. Η φωνή της, ευαίσθητη και αέρινη, κινείται στους δρόμους της παράδοσης, δημοτικής και βυζαντινής, εκεί που "ακουμπά" η ψυχή της. Αποτελεί σήμερα μοναδική περίπτωση γυναίκας ψάλτριας στην Ελλάδα, με επίσημη δισκογραφία βυζαντινής μουσικής από τα 14 χρόνια της, με ενεργό θητεία στο αναλόγιο εκκλησιών, ως ιεροψάλτρια, από τα 9 χρόνια της έως σήμερα και με καλλιτεχνικές ζωντανές εμφανίσεις που συνδυάζουν τους βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους με τα παραδοσιακά τραγούδια. Είναι επίτιμη Πρόεδρος του "Πανελληνίου Συνδέσμου Ψαλτριών" και έχει τιμηθεί από τον κύκλο των ιεροψαλτών, μέσω του περιοδικού «το Ψαλτήρι», από την Ελληνική Μουσικολογική Εταιρία - Ιστιτούτο Μελέτης της Βυζαντινής και Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής, για την προσφορά της στη Βυζαντινή Μουσική

Κυριακή 18 Μαρτίου αφιέρωμα στο Κλέφτικο Τραγούδι

Στην εκπομπή "Λίγο Ελλάδα Ακόμη" από το ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5, από τις 2.30 -4.30 το μεσημέρι, με καλεσμένο τον ερευνητή ιστορικό - ανθρωπολόγο Γιάννη Καραχρήστο, συζητάμε για το διακριτό αυτό είδος δημοτικού τραγουδιού, δημιούργημα του καταπιεσμένου από την τουρκοκρατία λαού, μετά τον 16ο αιώνα, όταν αρχίζει το "αρματολίκι", η έντονη επαναστατική δράση των Ελλήνων κλεφτών και αρματολών.
Τραγούδια για τα οποία ο  Κ. Mendelsohn Bartholdy έγραψε:
 "Πλην της αρχαίας απλότητος και λιτότητος
παρατηρούμεν και ακραιφνές νεωτερικόν πάθος
και σθένος ακαταδάμαστον εις τα δημοτικά τραγούδια,
οπού η γλώσσα είναι έμπλεως ορμής
προς απόσεισιν του ξενικού ζυγού και
αδιαλλάκτου μίσους προς τους απίστους μουσουλμάνους.
Τα κλέφτικα τραγούδια νομίζεις πως είναι χείμαρροι αφρισμένοι,
εκρέοντες όχι από ανθρώπινα χείλη, αλλ’ από
τους βράχους της Οίτης και του Ολύμπου".

ΠΑΛΛΑ(Σ)ικό προσκήνυμα άνευ ουσίας με πρωταγωνιστές?

Είναι που το μικρόβιο της περιέργειας, προσωπικής κι επαγγελματικής, με ωθεί, όταν και όσο μπορώ να μη χάνω event και παράσταση και δράσεις διάφορες.
Έτσι βρέθηκα χτες βράδυ στο ΠΑΛΛΑΣ, έναν άλλου τύπου ναό του κέρδους, πιο σικ και ποιοτικό, όχι μπουζούκια βρε αδερφέ, όπου εκατοντάδες στριμωγμένοι άνθρωποι είχαν πάει να δουν την Χάρις Αλεξίου και τη Δήμητρα Γαλάνη σε μια παράσταση που την είπαν "Μπλε βελούδο" (από που προέκυψε αυτό, τι να πω; τόσο μακριά που ήμασταν και μπλε βελούδο να ήταν οι κουρτίνες όπως στην αφίσα, ούτε που φαίνονταν)
Αλλά ας μην αρχίζουμε με γκρίνιες. Πρώτα τα θετικά.
RESPECT απόλυτα στην Ελευθερία Ντεκώ που έκανε τα φώτα και στους Γιώργο Γαβαλά και Γιάννη Μουρίκη που έκαναν τα σκηνικά. Η συνεργασία τους δημιούργησε περιβάλλοντα μες το χώρο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ, μοντέρνα, χαοτικά, μίνιμαλ, μεγαλοπρεπή μες την απλότητά τους, αφήνοντας σταθερές ερμηνεύτριες και ορχήστρα στα ιριδίζοντα λευκά. Μάθημα αισθητικής για ελληνική παράσταση σε κλειστό χώρο.
Κατά τα άλλα:
σκηνοθεσία και καλλιτεχνική επιμέλλεια δεν είδα.
 Ο ήχος είχε πρόβλημα στον εξώστη, και πιθανόν φταίει ο χώρος.
Η αφίσα κλισέ και εξοργιστική η απουσία των ονομάτων των μουσικών.
Απαράδεκτη και η παρουσίαση των μουσικών που έγινε λίγο πριν το τέλος
Το πρόγραμμα χωρίς εκπλήξεις, αν και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό όταν οι δύο τραγουδίστριες είχαν 30 χρόνια να συναντηθούν στη σκηνή. Από εποχές Μάνου Λοίζου.

Η Δήμητρα Γαλάνη δυνατότερη, πιο λυρική, πιο ερμηνευτρια από την αδυναμία μου Χαρούλα. Κορυφαία στιγμή το "Δικαίωμα"  και το "Δυο μέρες μόνο". Και στο "Δι' Ευχών" που το είπαν μαζί, καλύτερη η Δήμητρα.
Αλλά βλέπετε, η Χαρούλα έγινε Χάρις Αλεξίου και κάπου εκέι άλλαξαν τα πράγματα. Το κορίτσι που τραγουδούσε λες μέσα από τη γη, μια φωνή που έβγαινε πιο χαμηλά κι από το στομάχι της, κάτι έπαθε τα τελευταία χρόνια. Όπως και χτες βράδυ, η φωνή δεν έβγαινε ολόκληρη, έκοβε λέξεις, θεατρικοποιούσε την ερμηνεία της, κάτι που δεν ταίριαζε ούτε στο τι είναι η ίδια, ούτε στα εξαιρετικά τραγούδια που έλεγε, όπως το "Φεύγω" και το "έχει πανσέληνο απόψε".
 Κι όταν πάλι φαινόταν έτοιμη να ερμηνεύσει όπως στο "Οι φίλοι μου" ή στο "Ανάβω τα τσιγάρα", άλλαζε η φωνή κι έδινε σκυλάδικο ηχόχρωμα στο τραγούδι. Γιατί? Μόνο και μόνο επειδή ήταν ζειμπέκικο? Με στεναχώρησε η Χαρούλα μας και το μόνο που της ζητάμε είναι, αφού τα έχει κάνει όλα, τα έχει δοκιμάσει όλα καλλιτεχνικά, είναι χορτασμένη όπως συνηθίζει να λέει, μπορεί για το χατήρι μας να ξανακατέβει σε μας και να γίνει και πάλι η Χαρούλα?

Οι ζευγάδες φεύγουν κυρά Δόμνα, η σπορά μένει

     ΩΔΗ ΣΤΗ ΔΟΜΝΑ ΣΑΜΙΟΥ

   Η φωνή της είχε πότε το χρώμα της Ανατολής, και πότε του άδεντρου βουνού. Ώχρα και θρυμματισμένο καφετί. Σα να σεργιανούσε πάντα.
        "Είμαι ξενάκι. Τη βλέπεις τη θωριά μου. Προσπαθώντας για λίγο γαλανό, απ' το ταξίδι μου το πρώτο, έφερα μαζί τη σκόνη και τη νοικοκυροσύνη, τα' σμιξα με τ' απάτητα και του λαού μου τη λαλιά. Δες με! Πόσος κόπος, πόσος πόνος, ατέλιωτο σεργιάνι απ' τα μικράτα μου, να βάλω χίλιες φωνές και δυο χιλιάδες ήθη και του κόσμου τα ανείπωτα, στη σειρά, στη καρδιά. Γυναίκες στα παράλια, βοτάνια και ορμή ορεινή, καυμοί θαλασσινοί, του κάμπου βάσανα. Δεν είμαι μόνο μία συλλέκτρια. Οι καταγραφές μου εμεπιρία. Οι εμπειρίες χαρά. Κι οι άνθρωποι αγάπη.  Η ζωή μου όλη ένα αέναο ταξίδι."
      Είμαι δυο βήματα μακριά της κι ακόμη παραμιλώ τις σκέψεις μου. δεν χρειάζεται να ρωτάς. Εκείνη επίμονη, ταγμένη, παντού, έκανε το μεράκι της δικό μας. Επανέφερε μνήμες χαμένες πίσω. Πλούτος αυθεντικός, τέχνη ανεπιτήδευτη. Μας έβγαλε από την άβυσσο της ενοχής για το δικό μας τραγούδι. Δημοτικό τραγούδι είμαστε εμείς, τα παιδιά των ανώνυμων, τα παιδιά των λαών. Και μόνο γι' αυτό σ' ευχαριστώ κυρά Δόμνα.
Καλό υπόλοιπο σεργιάνι!

Ήμασταν κι εμείς σήμερα εκεί, στο Ελληνικό...

...μαζί με εκατοντάδες πολίτες, ανήσυχους για το τι μπορεί να συμβεί στο χώρο του πρώην αεροδρομίου, ερήμην τους, να μην παραδώσουν τη γη που τόσο ανάγκη έχει το λεκανοπέδιο κι οκόσμος του για ανάσα, στα χέρια εργολάβων που στο βωμό του κέρδους δεν θα αφήσουν σπιθαμή άχτιστη.
Οικογένειες με παιδιά, κινηματικοί, ευαίσθητοι άνθρωποι, όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του δήμου Αργυρούπολης - Ελληνικού και της Πρωτοβουλίας για έναν Αυτοδιαχειριζ'ομενο Αγρό στο Ελληνικό, για το φύτεμα εκατοντα΄δων ελαιόδεντρων, για τη δημιουργία ενός νέου ελαιώνα. Με σύμμαχο μια υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα.

Η δημιουργία του ελαιώνα εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο ενεργειών αντίστασης στο ξεπούλημα του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού και του Αγίου Κοσμά και υπέρ της δημιουργίας του μητροπολιτικού πάρκου και πραγματοποιείται τη στιγμή που Κυβέρνηση και Τρόικα προωθούν με συνοπτικές διαδικασίες την εκποίησή του.

Η φωογραφική ομάδα των σεμιναρίων EcophotoWorkshop, ήμασταν εκεί. Φυτέψαμε τη δική μας ελιά, φωτογραφίσαμε, συζητήσαμε, επικοινωνήσαμε με τον υπόλοιπο κόσμο, συμφωνώντας πως Ο αγώνας για το Ελληνικό είναι αγώνας για τη ζωή, αγώνας για τις μελλοντικές γενιές, αγώνας για την αξιοπρέπεια.