Για τον Αλέξη

Κλείνω τη τηλεόραση, κλείνω τις σελίδες με τις φωτιές, κλείνω τα μάτια. Και σε φαντάζομαι. Και σου γράφω Αλέξη. Γράμμα σε σένα που μέχρι το σάββατο δεν σε ήξερα. Μέχρι τη στιγμή που σε σκότωσαν δεν είχα ακούσει για σένα.
Κι από κείνη την ώρα κάηκε η Αθήνα.
Φαντάζομαι κοράκια πολύχρωμα να ορμάνε πάνω σου. Πράσινα, κόκκινα, μαύρα... Τα λένε δικηγόρους, δημοσιογράφους, πολιτικούς, δεξιούς, αριστερούς, πασόκους, αναρχικούς... Και σαν αόρατο πέπλο πάνω στο άψυχο σώμα σου, η μάνα σου με το μεγαλύτερο πόνο που ποτέ μπορεί να αντέξει άνθρωπος σ' αυτή τη γη -μέχρι και μύθο και θρησκεία τον έκαναν, η Εκάβη, η Παναγία- να σε προστατεύει. Να μη μπορούν να σ' αγγίξουν. Όμορφος και καθαρός, όπως όλα τα παιδιά, να φεύγεις μακριά από τα σκατά, για όπου εσύ θες.

Είναι δύο ξεχωριστά τα θέματα. Που δεν μπαίνουν σε κανένα ζύγι. Η δολοφονία σου είναι το παν. Αλλά ξέρεις, ήταν η αφορμή, να σκεφτούμε, να βγούμε στους δρόμους. Όσοι βγήκαν. Γιατί εκείνο το βράδυ έπρεπε να είναι ένα εκατομμύριο κόσμος στο δρόμο...

Κι όλο θέλω να ρωτήσω, σα να σε βρίσκω εδώ τώρα. Αλέξη τι λες για όλα αυτά που γίνονται? Ξέρεις έμειναν καμιά πενηνταριά οικογένειες χωρίς δουλειά γιατί τα μαγαζιά που δούλευαν κάηκαν... θα μπορούσε να είναι και το δικό σας μέσα...καταστράφηκαν και άλλα, εμπορικά κέντρα, πολυεθνικές και τράπεζες και γέμισε η ψυχή μου χαρά. Λες να είναι κακό αυτό? Το ξέρω ναι, η βία γεννάει βία... Αλλά αυτοί δεν το ξεκίνησαν? εξουσία και κρατική καταστολή αντάμα...Σπουδάζουμε, δεν έχουμε δουλειά. Δουλεύουμε, δεν πληρωνόμαστε. Πληρώνουμε, δεν έχουμε παιδεία και υγεία. Φωνάζουμε, μας κοροιδεύουν. Απαιτούμε, μας χτυπάνε. Οι αξίες? σκύψε, γλείψε, υπόσκαψε, κλέψε για να κερδίσεις αυτά που αναγόρευσαν σήμερα αξία. Λεφτά εύκολα, γρήγορα. Αν είναι και από καταπάτηση δημοσίου συμφέροντος, από διεφθαρμένους, από σκάνδαλα, ακόμη καλύτερα.
Γι' αυτό σου λέω Αλέξη, δεν έχω που να ακουμπήσω, από που να πιαστώ. Να στραφώ μέσα μου για τη λύση, να επιμείνω στη μή βία ή μήπως ήρθε καιρός να μη μείνει τίποτα όρθιο?

Καλό ταξίδι λεβέντη μου...