press.freedom.now 2/2012
Greek media have been caught in the eye of the economic crisis hurricane, especially in the last two years. Needless to say, those who get washed away are actually the people working in media. However, before the appearance of the economic crisis and the deep recession the country is sinking in along with the global economy, another crisis emerged in the media field. It was the mistrust of the readers and viewers towards TV stations, newspapers and magazines. Not unreasonably so, the public has been associating the media with the political establishment. The economic crisis steepened the media’s declining credibility that had been on the downhill for almost twenty years, since the first commercial TV stations set up shop in the country.
Many are those who claim that the Internet is largely responsible for the free fall of printed media sales and advertising revenues of mainstream TV stations. It is true that the Internet has come to fulfill much of readers’ need for information. Frequently, information coming from the web is of dubious quality. It is equally true that portals, sites and blogs operate with uninsured, unpaid or badly paid writers, gaining enormous profits with minimal costs. But electronic media gained ground on mainstream media due to the latter’s information deficit. The devaluation of information, of the freedom of press and of independent journalism turned media workers into dispensable goods in the hands of publishers, or, to put it more aptly, in the hands of entrepreneurs: After all, in Greece, the media are not controlled by publishers as we know them but by businessmen, ship-owners, state project contractors etc. who are intertwined with politicians.
The economic crisis and the deep recession the country has been facing presented media employers with an excellent opportunity to get rid of their employees. They enforced the country’s memorandum on their own enterprises, violating workers’ rights along the way. They either led their businesses to bankruptcy or used laws that were beneficial to them and detrimental to media workers or blackmailed their employees by holding over their heads the threat of folding. As usual, they use various weapons: they force their employees to sign personal contracts instead of collective agreements that could be supported by the journalists’ union (ESIEA), they significantly lower wages and they force people into work-sharing and signing limited contracts that define them as contractors and thus self-insured.
People who had worked for years in the media industry were eventually faced with their pink slip or were forced to voluntary retirement. Some media padlocked their doors while others are in the throes of bankruptcy. Workers are not being paid previous wages or severance after being laid off. Unemployment in the field has skyrocketed. It was printed media that were first hard hit and TV stations closely followed.
Last May, Ms Nana Daoudaki, ESIEA vice-president, presented the journalists’ general assembly with data according to which there are 631 unemployed members of the Union, save those on strike, in state of wage garnishment and non Union members. 54.2% of those were working for newspapers, 22.66% for TV stations and 10.3% for radio stations. 78.07% of the laid-off workers (i.e. 8 out of 10) are 30-50 years old and 20.44% of them are on their way to retirement, 50-60 years old. More than 1,300 people lost their media jobs in Greece during the last year, mainly from MEGA TV, ANTENNA TV, Naftemporiki newspaper, IMAKO magazine publisher, DOL and PIGASOS newspaper conglomerates, Kathimerini newspaper, Attikes Ekdoseis magazine publisher and ERT public TV and radio service. Another 1,600 people working for Eleftherotypia and Apogevmatini newspapers and ALTER TV station remain unpaid and unsure about the future.
The beginning of this deterioration was the folding of Eleftheros Tipos newspaper, a financially robust publishing company, belonging to the Angelopoulos couple, whose finances were equally robust. In fact Mrs. Angelopoulos was the president of the Athens 2004 Olympics Organizing Committee. Hundreds of people were thrown on the street at a time that was the beginning of the global economic crisis. Apogevmatini, a 60-year-old newspaper, was to follow. Three sports newspapers soon met the same fate. A few months ago Angelioforos, a newspaper local to northern Greece also folded, while also local Macedonia is currently in dire straits.
Other dramatic cases followed, like Eleftherotypia newspaper and ALTER TV station both of which ceased operation due to financial problems.
ALTER stopped broadcasting after its workers took over the studios for a considerable period and hosted many other striking workers, like steelworkers and schoolteachers. Significant as they might have been, these events were muffled by the rest of Greek media. In the wake of those events, 650 workers are now out of work because of a ruthless employer, who proved untrustworthy not only towards his employees, but towards the Greek State as well, since his debts towards the State drive him in and out of jail.
The discontinuation of Eleftherotypia came as a blow to society’s possibility to get informed and have its voice heard, since it was the only serious anti-memorandum newspaper, an oasis in the desert of Greek media, because of its independence. For over a year, 850 Eleftherotypia employees remain unpaid, kept hostage by Greek legislation and the newspaper’s owner. The workers of Eleftherotypia, who are on strike for months, managed to publish six strike issues of the paper which sold out and they’re still trying to pull out their huge struggle.
It is obvious that, in two newspapers alone, Eleftherotypia and Apogevmatini, and Alter TV station, there are more than 1,600 workers who are in limbo, who have not received severance pays, with no other jobs or other income. Times are hard for them, as they have to live on wage garnishments apportioned to them and their unemployment benefits. After these are over, God knows what will become of them. Some are already trying to work in different fields and others are helped by their families until they get some clues on what’s to follow.
There are journalists whose domestic electricity has been cut off by the power company because they didn’t afford the bills, journalists who stand to lose their homes if they don’t pay the loan installments and others who are selling their cars to survive and feed their children. Just like the rest of Greek society, they exist in misery and despair. Some wait and hope that things will change, while others are making plans to set up media workers collectives. Unfortunately, many journalists are already suffering from depression. Doctors at the journalists’ health fund are prescribing antidepressants for many of our colleagues. A few months ago, we were shocked by the suicide of a journalist, contractor for the public TV station (ERT), who had found out that his contract wouldn’t be extended.
The issue of unemployment is now on the first page. This summer, the whole media business in Greece looks like a carpet-bombed area. The newspapers that haven’t already shut down are barely floating. Needless to say, people are still being laid-off left and right. Other media are expected to enter default according to Chapter 99, a Greek law on defaulting, which saves their assets but leads to a 75% haircut to their debts towards employees. Magazines are in free fall. TV and radio stations keep on laying off people and cutting down on their programming, leading to debasement. Wage cuts are now standard procedure because of severe financial problems. These problems were not caused by the media workers, but by the choices of employers in the previous years. Job flexibility is taking over without much protest. Personal contracts are on the rise, because of journalists’ fear of unemployment. Part-time work, fewer work hours for even fewer euros, is on the rise too. Means of struggle like strikes are overturned as unlawful and wrongful by the courts. Labor law cases are stalled. Uncertainty goes on.
Meanwhile, the publishers’ debt to media workers’ pension funds are staggering. The formerly powerful fund that offers supplementary pensions, retirement lump sums and health insurance to insured journalists and administrative personnel of media businesses is now facing the danger of collapse and default.
It must be stressed that the Greek media crisis is a crisis in information and freedom of press as well. From self-suppression to muffling and distortion or falsification of information, this problem is haunting the circulation of information and the public sphere. Even profitable media businesses have laid off or have forced left-wing journalists to resign, along with conscientious professionals who veered off their respective medium’s main policies (mainly about the crisis, the IMF and applied policies). The majority of media tell the same story as if the news were carbon copied in some dingy office. The last two years in particular have been tragic in terms of the enormity of the dearth in information. Media should have informed citizens on all aspects of the crisis, because what is at stake is their future, their very lives. Instead, the media opted to talk about one-way streets, terrorization, decrees, propaganda. In a story on Greek media by Al Jazeera, it is stressed that the Troika is in complete control of them. Then there’s the expressed anger of citizens. Anyone can clearly see the problems now. And everyone understands that for as long as media workers get laid off and the press is shrinking in Greece, the power centers will be able to decidedly control it.
Media workers know that a frightened worker is prey to manipulation and debasement. Between fear for the future and Press degeneration, the wealth of experience and honesty go to waste. Some healthy voices in the media business have fallen silent. A sentiment of humiliation has taken over many respectable media workers who are facing their loneliness.
Confronted with the impending catastrophe, people who produce news and information were caught unprepared. They were ambushed by the new reality and sank in despair, without any courage and willingness to struggle. They still haven’t pooled forces as to how they will handle problems or seek solutions. Summertime in Greece is of no help, as the hot weather brings a scattering of forces. Few sparks of light exist in this bleak reality, such as looking for a way out with organized collective projects in the media business. There are few initiatives by journalists to take information, and thus their lives, into their own hands, creating alternative poles of news. “Alterthess”, an Internet venture, is one of them, a self-managed cooperative of journalists and technicians. At the same time, journalists laid off from Eleftherotypia are planning a cooperative that will publish a new newspaper. Other Eleftherotypia workers, who are under wage garnishment, are deliberating the creation of a cooperative that would publish the paper again as Eleftherotypia of its workers. Media people are striving with their dreams, just like the rest of the country.
Ο τυφώνας της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα στροβιλίζει ανεξέλεγκτα, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, τα ελληνικά μμε. Τα θύματα είναι φυσικά οι εργαζόμενοι. Προτού όμως κάνει την εμφάνισή της η οικονομική κρίση και η βαθιά ύφεση στην οποία βυθίζεται τόσο η χώρα, όσο και η παγκόσμια οικονομία, μια άλλη κρίση είχε εμφανιστεί στο πεδίο της ενημέρωσης από τα μήντια. Η κρίση εμπιστοσύνης των αναγνωστών απέναντι σε κανάλια, εφημερίδες και περιοδικά. Το κοινό ταύτισε το δημοσιογραφικό με το πολιτικό κατεστημένο, όχι αναίτια . Η οικονομική κρίση απλώς επέτεινε την κατηφόρα αξιοπιστίας που είχε ξεκινήσει πριν μια δεκαετία, όταν ιδρύθηκαν στην Ελλάδα τα πρώτα ιδιωτικά κανάλια.
Πολλοί ισχυρίζονται πως το διαδίκτυο έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατρακύλα των πωλήσεων των εντύπων και της διαφημιστικής δαπάνης στα μεγάλα κανάλια. Είναι αλήθεια πως το διαδίκτυο έχει αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό την αγωνία του αναγνώστη για ενημέρωση. Αρκετές φορές η ποιότητα της παρεχόμενης πληροφορίας από το internet είναι αμφίβολη. Όπως είναι αλήθεια πως τα portals, τα sites και τα blogs λειτουργούν με συντάκτες ανασφάλιστους, απλήρωτους ή κακοπληρωμένους, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη με ελάχιστα έξοδα. Όμως, ο ηλεκτρονικός τύπος κέρδισε έδαφος έναντι των κυρίαρχων μμε, ακριβώς γιατί υπήρξε έλλειμμα ενημέρωσης. Η απαξίωση της ενημέρωσης, της ελευθεροτυπίας και της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας είχε σαν αποτέλεσμα να μετατραπούν οι εργαζόμενοι σε αναλώσιμα υλικά στα χέρια του εκάστοτε εκδότη. ‘Η καλύτερα του εκάστοτε επιχειρηματία, μιας και στην Ελλάδα τα μμε είναι στα χέρια επιχειρηματιών, εφοπλιστών, εργολάβων δημοσίων έργων κλπ που διαπλέκονται με την εκάστοτε εξουσία, κι όχι παραδοσιακών εκδοτών.
Η οικονομική κρίση και η βαθιά ύφεση στη χώρα, έγινε η καλύτερη αφορμή για να ξεμπερδεύουν οι ιδιοκτήτες των μμε με τους εργαζόμενους. Εφάρμοσαν το μνημόνιο της χώρας, στις ίδιες τους τις επιχειρήσεις, παραβιάζοντας εργασιακά δικαιώματα. Είτε άρχισαν να οδηγούν τις επιχειρήσεις τους στην πτώχευση, είτε κάνοντας χρήση ευεργετικών για τους ίδιους νόμους αλλά δυσμενείς για τους εργαζόμενους, είτε εκβιάζοντας με «λουκέτο» της επιχείρησης . Μεταξύ των όπλων τους είναι, όπως ήταν πάντα: ο εκβιασμός απόλυσης αν δεν δεχόταν ο εργαζόμενος να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας αντί της συλλογικής που καθορίζει το σωματείο (ΕΣΗΕΑ), η σημαντική μείωση μισθού, η εκ περιτροπής εργασία και η μετάβαση σε καθεστώς ανασφάλιστης εργασίας με σύμβαση έργου και πληρωμή με δελτίο παροχής υπηρεσιών.
Εργαζόμενοι που εργάζονταν επί χρόνια σε κάποιο μέσο, είδαν αργά η γρήγορα το χαρτί της απόλυσής τους ή εξαναγκάστηκαν σε εθελουσία έξοδο. Άλλα μέσα έκλεισαν και άλλα είναι σε καθεστώς πριν την πτώχευση. Εργαζόμενοι απλήρωτοι τόσο από τα δεδουλευμένα τους, όσο και από τις αποζημιώσεις τους. Η ανεργία στον κλάδο στα ύψη. Κυρίως «χτυπήθηκαν» τα έντυπα μέσα και αργότερα τα κανάλια.
Τον περασμένο Μάιο, η αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ Νανά Νταουντάκη έδωσε στη δημοσιότητα ενώπιον της Γενικής συνέλευσης των δημοσιογράφων, στοιχεία σύμφωνα με τα οποία: 631 είναι οι άνεργοι – μέλη της Ένωσης, εκτός όσων βρίσκονται σε απεργία ή επίσχεση εργασίας, ή ακόμη δεν είναι μέλη της Ένωσης. Από αυτούς, το 54,20 % των απολυμένων προέρχονται από εφημερίδες, το 22,66% από τηλεόραση, το 10,30 % από ραδιόφωνο. Το 78,07 % των απολυμένων (δηλαδή 8 στους 10) είναι ηλικίας 30-50 ετών, το 20,44% βρίσκονται στην ηλικία προ της συνταξιοδότησης 50-60 ετών.
Υπολογίζεται πάντως πως μόνο τον τελευταίο χρόνο 1300 άνθρωποι έχουν χάσει την εργασία τους από τα ελληνικά μμε και κυρίως από τις εταιρίες MEGA, ΑΝΤΕΝΝΑ, Ναυτεμπορική, ΙΜΑΚΟ, ΔΟΛ, ΠΗΓΑΣΟΣ, Καθημερινή, Αττικές Εκδόσεις, ΕΡΤ. Και ακόμη 1600 παραμένουν απλήρωτοι και επισφαλείς από τις εφημερίδες Ελευθεροτυπία και Απογευματινή και τον τηλεοπτικό σταθμό Alter.
Όλα άρχισαν όταν έκλεισε η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», ένα πολύ ισχυρό οικονομικά εκδοτικό συγκρότημα, ιδιοκτησίας επίσης ισχυρών οικονομικά ανθρώπων, του ζεύγους Αγγελοπούλου. Μάλιστα η κα. Αγγελοπούλου ήταν η πρόεδρος των Ολυμπιακών αγώνων 2004 της Αθήνας. Εκατοντάδες άνθρωποι βρέθηκαν στο δρόμο σε μια εποχή που μόλις άρχιζε να διαφαίνεται η παγκόσμια κρίση. Ακολούθησε η 60χρονη εφημερίδα «Απογευματινή» με 130 εργαζόμενους χωρίς τις αποζημιώσεις τους και τρεις ακόμη αθλητικές εφημερίδες. Και πριν λίγους μήνες η εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», ενώ σε δεινή θέση με κίνδυνο κατάρρευσης είναι και η «Μακεδονία»
Στη συνέχεια έχουμε τις δραματικές περιπτώσεις μέσων όπως η 'Ελευθεροτυπία' και το 'ALTER' που σταμάτησε η λειτουργία τους λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Το ALTER σταμάτησε να εκπέμπει, αφού για αρκετό καιρό πριν οι εργαζόμενοι κατέλαβαν τα στούντιο κι έδωσαν βήμα σε πολλούς κλάδους εργαζομένων που απεργούσαν, όπως οι χαλυβουργοί και οι εκπαιδευτικοί. Θέματα μεγάλα που αποσιώπησαν τα υπόλοιπα ελληνικά μμε. 650 εργαζόμενοι βρίσκονται στο δρόμο λόγω ενός ανάλγητου επιχειρηματία, αφερέγγυου απέναντι όχι μόνο στους εργαζόμενους, αλλά και στο ελληνικό δημόσιο, ο οποίος πότε συλλαμβάνεται για χρέη, πότε αφήνεται ελεύθερος.
Η διακοπή κυκλοφορίας της «Ελευθεροτυπίας» αποτέλεσε πλήγμα στη δυνατότητα να έχει ενημέρωση και φωνή η κοινωνία, αφού επρόκειτο για μία έγκριτη εφημερίδα, η μόνη αντι-μνημονιακή, που χαρακτηριζόταν «όαση» μες την έρημο του ελληνικού τύπου λόγω της ανεξαρτησίας της. Έτσι, 850 εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι εδώ κι ένα χρόνο, όμηροι της ελληνικής νομοθεσίας και της ιδιοκτησίας. Οι εργαζόμενοι μέσα στην πολύμηνη απεργία τους κατάφεραν κι έβγαλαν έξι απεργιακά φύλλα που πραγματικά ξεπούλησαν και συνεχίζουν να δίνουν έναν τεράστιο αγώνα.
Είναι φανερό λοιπόν πως μόνο στις δύο εφημερίδες, «Ελευθεροτυπία» και «Απογευματινή» και στον τηλεοπτικό σταθμό ALTER, υπάρχουν πάνω από 1600 εργαζόμενοι που είναι μετέωροι, χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς να έχουν βρει άλλη δουλειά, χωρίς άλλα εισοδήματα. Ο καιρός περνά πολύ δύσκολα γι’ αυτούς μόνο με τα επιδόματα επίσχεσης κι ανεργίας, κι όταν τελειώσουν και αυτά, ένας Θεός ξέρει τι θα απογίνουν. Κάποιοι έχουν στραφεί ήδη σε εντελώς διαφορετικό είδος εργασίας, άλλοι ενισχύονται από το οικογενειακό περιβάλλον τους μέχρι να δουν τι θα γίνει.
Υπάρχουν δημοσιογράφοι που τους έκοψαν το ρεύμα, που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους εάν δεν πληρώσουν το δάνειο, που πουλάνε το αυτοκίνητό τους για να επιβιώσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Ακριβώς όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Εξαθλίωση κι απόγνωση. Κάποιοι περιμένουν κι ελπίζουν να αλλάξει η κατάσταση ενώ άλλοι κάνουν σχέδια για συλλογικότητες εργαζομένων στα μμε. Δυστυχώς αρκετοί υποφέρουν ήδη από κατάθλιψη. Έχει γίνει γνωστό πως οι γιατροί του ταμείου γράφουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα σε αρκετούς συναδέλφους. Πριν λίγους μήνες, έπεσε σαν βόμβα η είδηση της αυτοκτονίας δημοσιογράφου, συμβασιούχου στο κρατικό κανάλι (ΕΡΤ), όταν έμαθε πως δεν θα ανανέωναν τη σύμβασή του.
Το πρόβλημα της ανεργίας έχει ενταθεί. Αυτό το καλοκαίρι ολόκληρος ο κλάδος της ενημέρωσης στην Ελλάδα μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο. Όσες εφημερίδες δεν έκλεισαν, φυτοζωούν. Υπάρχει βέβαια μπαράζ απολύσεων. Άλλα μέσα περιμένουν την υπαγωγή στο περίφημο άρθρο 99, το οποίο διασώζει την περιουσία τους, αλλά «κουρεύει» μέχρι και 75% τα οφειλόμενα στους εργαζόμενους. Τα περιοδικά καταρρέουν. Οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί απολύουν συνεχώς κόσμο και μειώνουν το πρόγραμμά τους, ευτελίζοντας το εντελώς. Οι περικοπές μισθών είναι πλέον καθεστώς λόγω των οξύτατων ταμειακών προβλημάτων, για τα οποία φυσικά δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι, αλλά οι επιλογές των ιδιοκτητών τα προηγούμενα χρόνια. Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων συνεχίζεται σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Οι ατομικές συμβάσεις πολλαπλασιάζονται καθημερινά, μπροστά στο φόβο της ανεργίας. Η μερική απασχόληση, λίγες ώρες εργασίας για ακόμη λιγότερα ευρώ, δίνει και παίρνει. Όπλα αγώνα όπως οι απεργίες κηρύσσονται από τα δικαστήρια παράνομες και καταχρηστικές. Οι υποθέσεις των εργατικών διαφορών καθυστερούν πάρα πολύ από τα ελληνικά δικαστήρια. Η αβεβαιότητα των ανθρώπων συνεχίζεται.
Και μέσα σε όλα αυτά, τα χρέη των εκδοτών προς τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων στον Τύπο είναι τεράστια. Το μέχρι χθες κραταιό Ταμείο χορήγησης επικουρικής σύνταξης, εφάπαξ και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για τους ασφαλισμένους δημοσιογράφους και διοικητικούς στον χώρο των ΜΜΕ βρίσκεται αντιμέτωπο με τον κίνδυνο της κατάρρευσης και της πτώχευσης.
Θα πρέπει να τονίσω πως η κρίση στα ελληνικά μμε είναι και κρίση της ενημέρωσης και της ελευθεροτυπίας. Από την αυτό-λογοκρισία μέχρι την αποσιώπηση, τη διαστρέβλωση και την παραποίηση της πληροφορίας, το πρόβλημα αιωρείται σαν κακό φάντασμα πάνω από την ενημέρωση και το δημόσιο λόγο. Ακόμη και σε κερδοφόρα μέσα, απολύθηκαν η εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση αριστεροί δημοσιογράφοι ή ευσυνείδητοι επαγγελματίες που παρέκκλιναν της κεντρικής γραμμής του εντύπου (κυρίως στα θέματα της κρίσης, του ΔΝΤ και των πολιτικών που εφαρμόστηκαν). Στην πλειοψηφία των μέσων ακούς πάντα τα ίδια, λες κι οι ειδήσεις γράφτηκαν με καρμπόν σε κάποιο σκοτεινό γραφείο. Ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια είχαμε μια τέτοια κρίση ενημέρωσης, που θα την έλεγα τραγική. Τα μμε όφειλαν να ενημερώνουν πολύπλευρα τους πολίτες για την κρίση, διότι διακυβεύεται το μέλλον τους, η ζωή τους η ίδια. Αντί αυτού, επέλεξαν τους μονόδρομους, την τρομοκράτηση, τα διατάγματα, την προπαγάνδα. Υπάρχει σχετικό ρεπορτάζ που έκανε το Al Jazeera για τα ελληνικά μμε, όπου τονίζεται πως η Τρόικα ελέγχει πλήρως τα ελληνικά μμε. Υπάρχουν δεκάδες άρθρα για την χειραγώγηση από τα μεγάλα μήντια στην Ελλάδα. Υπάρχει και εκφρασμένη οργή των πολιτών. Όλοι βλέπουν πλέον τα προβλήματα. Κι όλοι καταλαβαίνουν πως όσο οι εργαζόμενοι απολύονται και όσο ο τύπος στην Ελλάδα συρρικνώνεται, τόσο πιο αποτελεσματικά μπορούν να τον ελέγχουν τα κέντρα εξουσίας.
Όσο για τους εργαζόμενους, ξέρουν όλοι πως ο φοβισμένος εργαζόμενος αποδέχεται μοιρολατρικά τη χειραγώγηση και τη φτήνια .Ανάμεσα στο φόβο τους για το μέλλον τους και τον εκφυλισμό του τύπου, η εμπειρία και η εντιμότητα που υπάρχουν, φαίνεται να πηγαίνει χαμένη. Και οι όποιες υγιείς δυνάμεις της ενημέρωσης απενεργοποιούνται. Κι ένα αίσθημα ταπείνωσης έχει κυριεύσει πολλούς αξιοπρεπείς εργαζόμενους που έχουν ήδη έρθει αντιμέτωποι με τη μοναξιά τους.
Μπρος στην επερχόμενη καταστροφή, οι άνθρωποι που παράγουν την είδηση, την πληροφορία, την ενημέρωση, φάνηκαν ανέτοιμοι. Έκπληκτοι μπρος στη νέα πραγματικότητα, απεγνωσμένοι, χωρίς κουράγιο, ακόμη και απρόθυμοι να αγωνιστούν. Δεν έχουν ακόμη συντονιστεί όλοι μαζί για το πώς θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα ή το πώς θα αναζητήσουν λύσεις. Και το καλοκαίρι στην Ελλάδα σίγουρα δεν βοηθάει, υπάρχει σκόρπισμα δυνάμεων. Μικρές αναλαμπές μέσα σε αυτή τη μουντή πραγματικότητα είναι η αναζήτηση τρόπων διεξόδου με αυτό -οργανωμένα συλλογικά εγχειρήματα στο χώρο των μμε. Λιγοστές οι προσπάθειες δημοσιογράφων να πάρουν την ενημέρωση και κατά συνέπεια τη ζωή τους στα χέρια τους, δημιουργώντας εναλλακτικούς πόλους ενημέρωσης. Το ηλεκτρονικό μέσο Alterthess είναι μία τέτοια προσπάθεια – συνεταιρισμός αυτοδιαχειριζόμενος από τους συντάκτες και τεχνικούς. Οι απολυμένοι δημοσιογράφοι της Ελευθεροτυπίας μαζί με άλλους άνεργους συναδέλφους σχεδιάζουν νέο φύλλο υπό μορφή συνεταιρισμού. Και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι που παραμένουν στην Ελευθεροτυπία συζητούν για έναν συνεταιρισμό που θα μπορέσει να εκδώσει και πάλι την εφημερίδα ως Ελευθεροτυπία των εργαζομένων.
Οι άνθρωποι των μμε αναμετρούνται με τα όνειρά τους, όπως όλη η χώρα.
Dina Batzia
.
