My lifeTuesday, July 29, 2008
ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ...
Σε "ανύποπτο" καιρό, κάπου μέσα στο Μάη, έγραφα στο Γεωτρόπιο, αυτό το κείμενο. Ποτέ για το Πέραμα, ποτέ για όλη τη Ζώνη ο καιρός δεν είναι "ανύποπτος". Ότι έγινε με τους 8 που έχασαν τη ζωή τους, είναι κάτι που το περιμένεις ξανά και ξανά στα ναυπηγεία. Δυστυχώς. Μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα... Άνεργοι ή μελλοθάνατοι έλεγε ο τίτλος στην ΑΥΓΗ. Είναι "θυσία σε βρώμικο βωμό", οι Active Member. Κι οι εργάτες με μορφές σαν τις πέτρες στις πλαγιές, ο Άσιμος. Στη ΝΑΥΠΗΓΟΕΠΙΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ, δηλαδή ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΝΙΚΟΥΝ ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΟ. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΣΙΔΕΡΑ, αν προτιμάτε.
Τα καρνάγια του Πειραιά ήρθαν μαζί με τους πρόσφυγες στο Πέραμα. Λίγο μετά το ‘22. Όταν ιδρύθηκαν τα μεγάλα ναυπηγεία το 1928, έφτασαν στη περιοχή και νησιώτες. Από τότε η ζωή στο Πέραμα συνδέθηκε με τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Δουλεύουν στη Ζώνη; Αναπνέει η πόλη. Ο τόπος που στεγάζει μία από τις δυσκολότερες βιομηχανίες σε συνθήκες κι επικινδυνότητα εργασίας, παραμένει τεκμήριο του ανθρώπινου μόχθου σήμερα. Η γοητεία της πραγματικότητας νικά τις αντιλήψεις περί ξεπερασμένου. Όπως οι άνθρωποι εδώ νικούν τα μέταλλα. Νιώθοντας αλήθεια τυχεροί, περνάμε τη πύλη. Να μπερδευτούμε με τους εργάτες…
Τόσες φορές σ’ αυτό το δρομολόγιο Αθήνα – Πέραμα, μέχρι τα φέρι για Σαλαμίνα, έχουμε περάσει απέξω από τη Ζώνη , ανυποψίαστοι, αδιάφοροι. Μια τεράστια έκταση, ίση με πόλη, και με ανάλογο πληθυσμό εν ώρα εργασίας. Από τον Πειραιά και τις δεξαμενές Βασιλειάδη, το νέο μόλο της Δραπετσώνας, το μόλο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, τα μικρά ναυπηγεία του Περάματος, μέχρι τη ναυπηγοεπισκευαστική Βάση Περάματος, τα ναυπηγεία της Σαλαμίνας και την Κυνόσουρα. Μια συγκεχυμένη εικόνα από παλιές ταινίες, στίχους λαϊκών τραγουδιών και βίντεο λίγων εκπομπών για την ανεργία, την εγκατάλειψη της Ν/Ζώνης και του Περάματος. Ίσως το βράδυ, γυρίζοντας από Σαλαμίνα, έχοντας απολαύσει τη βόλτα και το φρέσκο ψαράκι, να σιγοτραγουδήσαμε βλέποντας τα καράβια που επισκευάζονται “όλη μέρα στα λιμάνια και στα ναυπηγεία…με τα κομμάτια μας δένει τ’ ατσάλι…”. Μετά ξεχαστήκαμε στη κίνηση…
Και να τώρα, μια έκθεση εικαστικών τεχνών μέσα στη Ν/ Βάση του Περάματος, έρχεται σαν αφορμή να μπούμε εκεί που ο χρόνος μοιάζει να κυλάει διαφορετικά. Με τις σχετικές άδειες –ο χώρος δεν είναι επισκέψιμος, τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας τουλάχιστον για τους μη έχοντες εργασίαν. Μια ομάδα καλλιτεχνών πριν τρία χρόνια πήγε και βρήκε τα σωματεία εκεί στο Πέραμα και τους ζήτησε να τους επιτρέψουν να μπουν μέσα να δουλέψουν, να εμπνευστούν από το χώρο, τους ανθρώπους και τη φύση της δουλειάς τους και μετά να εκθέσουν τα έργα εκεί ακριβώς.
Η πρώτη χρονιά ξεκίνησε δειλά, η δεύτερη είχε μεγάλη ανταπόκριση από τους εργαζόμενους, τις οικογένειές τους, τους Πειραιώτες. Φέτος, 30 Μάη με 8 Ιούνη θα γίνει η έκθεση, πάνω από 80 καλλιτέχνες θα συμμετέχουν, συν θεατρικά, συναυλίες, συζητήσεις. “Άνθρωποι, χρώμα και σίδερο” ο τίτλος του πρότζεκτ “στο Πέραμα της ανεργίας, της εγκατάλειψης, της υποβάθμισης ζωής εργαζομένων και κατοίκων, των εργατικών ατυχημάτων και της ασύδοτης κερδοσκοπίας, των μεγαλοεφοπλιστών και των ταξικών αγώνων”. Η μοναδική έκθεση στον τόπο μας σε εργασιακό χώρο την ώρα της δουλειάς. Οι εικαστικοί ενθουσιασμένοι με τα πρόσωπα και το σκηνικό: σκουριασμένα μηχανήματα, σκαριά, γερανογέφυρες. Οι εργάτες επίσης, “πως και πως το περιμένουν -μας λέει ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά Σωτήρης Πουλικόγιαννης- μέχρι που κάποιοι σκέφτονται να δημιουργήσουν και να συμμετέχουν σαν καλλιτέχνες”. Οι συνθήκες εργασίας εμπνέουν την τέχνη, κι αυτό αφορά όλους.
Από τη μία άνθρωποι της τέχνης, από την άλλη δουλευτές του μεροκάματου. Πέντε σωματεία της Ζώνης– Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, Πανελλήνια Ένωση Αμμοβολιστών – Καθαριστών, Σωματείο Ηλεκτρολόγων Πλοίων, Σωματείο Ναυπηγοξυλουργών, Ένωση Μετάλλου Σαλαμίνας, αλλά και οι εργαζόμενοι του δήμου Περάματος, η Ένωση Γονέων, ο Σύλλογος Γυναικών, διοργανώνουν τις εκδηλώσεις, ανοίγοντας τις πύλες για τον καθένα μας, έστω και για λίγες μέρες. Από αυτή την άποψη, ήταν μια ευκαιρία και για μας να διαβούμε την είσοδο, όχι για να περιηγηθούμε στο σαν σκηνικό περιβάλλον των ναυπηγείων Περάματος, αλλά να καταγράψουμε κάποια σημεία και στιγμές στο τόπο και το χρόνο. Να δουλέψουμε κι εμείς, αποτυπώνοντας τη δουλειά των εργατών σε λέξεις κι εικόνες. Μόνο έτσι μπορούσε να γίνει. Κι ήταν όπως το φανταζόμουν από τους στίχους του Άσιμου “κι οι εργάτες με μορφές σαν τις πέτρες στις πλαγιές”.
Αφήνοντας έξω κίνηση, θόρυβο, βιασύνη, μπαίνεις στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος, σ’ ένα άλλο περιβάλλον, άλλες ταχύτητες, διαφορετικούς ήχους. Τοπίο επιβλητικό με όλους αυτούς τους τεράστιους όγκους των καραβιών που επισκευάζονται, των άψυχων υλικών που παίρνουν ζωή από τη ζωή αυτών που τα δουλεύουν. Να τα ετοιμάσουν καλά, με ασφάλεια, για να μπορούμε όλοι μας να ταξιδεύουμε ξένοιαστοι. Πρώτη εικόνα το μνημείο προς τιμήν “των συναδέλφων που δολοφονήθηκαν από την εργοδοσία στο βωμό του κέρδους” και στους “εργάτες του κόσμου που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι ενάντια στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του για μια καλύτερη ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο”. Πολλά τα εργατικά ατυχήματα, πάνω από 15 οι νεκροί την τελευταία οκταετία μέσα στη Ν/ Ζώνη. Κι ακόμη περισσότεροι με σοβαρές ή ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους. Η πίεση να τελειώνουν νωρίς, να μη στοιχίζει στους εφοπλιστές η καθυστέρηση, χωρίς μέτρα προστασίας και με ελλιπείς συνθήκες ασφάλειας, έχουν αυτά τα τραγικά αποτελέσματα. Προκειμένου να έχουν και σήμερα μεροκάματο, οι εργάτες κατεβαίνουν απροστάτευτοι στα αμπάρια, με την ελπίδα ότι θα τελειώσουν τη δουλειά τους και θα γυρίσουν από κει κάτω σώοι κι αβλαβείς.
Δέος αισθάνεσαι μπροστά σ’ αυτή την αντίθεση διαστάσεων. Τα πλοία σαν σιδερένιοι γίγαντες κι οι άνθρωποι τόσο μικροί και παράξενοι με τις μάσκες, τις φόρμες και τις κάσκες τους, όπως φαίνονται από το ντεκ, κάτω στη κοιλιά του κήτους. Κι ένας φόβος, πως δουλεύουν εκεί κάτω, στα αμπάρια, στη χοάνη. Κι έπειτα είναι και τα χρώματα έντονα, οι μυρωδιές βαριές, χημικά όλα, σύννεφα υλικών, οι σπίθες κι ο καπνός. Απομονώνεις με τη ματιά σου έναν εργάτη, με πλήρη εξάρτηση, καθώς κατεβαίνει με το καλάθι του γερανού, μια εικόνα απόκοσμη, μοιάζει με δύτη, σφουγγαρά από τους παλιούς, που καταδύεται στο μπλε βυθό κι οι σπίθες της ηλεκτροσυγκόλλησης με αχτίδες ήλιου. Μετά, νιώθεις θαυμασμό. Για το αναπνευστικό τους σύστημα μες τις αναθυμιάσεις, την αντοχή τους, για τη δύναμη του ανθρώπου μπρος τα μέταλλα, για την ύπαρξη εργατών, χειρωνακτών, εν έτει 2008.
Για την ανέλκυση, καθέλκυση, κατασκευή, επισκευή, συντήρηση σκαφών, χρειάζονται ελασματουργοί, μηχανουργοί, ηλεκτροσυγκολητές, σωληνουργοί, ηλεκτρολόγοι, ναυπηγοξυλουργοί, αμμοβολιστές, καθαριστές, υδροβολιστές, βαφείς. Η αντίφαση του μεγάλου κέρδους, του πλούτου και ο ανθρώπινος μόχθος, το μεροκάματο. Τρεις βάρδιες εφτάωρες, 8.500 εργαζόμενοι, με μόνο το 12% μόνιμους. Οι υπόλοιποι συμβάσεις, σήμερα έχει δουλειά, αύριο δεν έχει. Και πώς να συμπληρώσεις τα 100 ένσημα που χρειάζονται πλέον για να έχεις ιατρική περίθαλψη; Αρκετοί ξένοι μέσα σ’ αυτούς, που ευτυχώς τους γράφουν αμέσως στα σωματεία.
Τριακόσιες επιχειρήσεις στεγάζει η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, σε αυτή τη τεράστια έκταση που ανήκει στον ΟΛΠ. Οι Περαματιώτες διαμαρτύρονται για τη ρύπανση της θάλασσας, το ίδιο κι οι εργαζόμενοι. Όσοι βγάζουν λεφτά από την περιοχή, ΟΛΠ κι εφοπλιστές, με διαχείριση των δήμων και της Νομαρχίας, θα έπρεπε να φροντίζουν να εφαρμόζονται τα αντιρρυπαντικά μέτρα. Κι όμως , κάποιοι ψαρεύουν κεφαλόπουλα και σάλπες από την άκρη του εργοταξίου σ’ αυτή τη μολυσμένη θάλασσα.
Το τελευταίο διάστημα έχει δουλειά, έχει καράβια μαζεμένα. Καλή συγκυρία, λένε οι εργάτες. Βέβαια ανέβηκαν και τα ναύλα, δεν συμφέρει πια τόσο τους εφοπλιστές να παραγγέλνουν στο εξωτερικό τα πλοία τους, αργούν περισσότερο να τα ετοιμάσουν, ότι γλίτωναν από τιμή μεροκάματου τους έβγαινε σε ναύλα και χρόνο, κι ο χρόνος είναι χρήμα. Έπειτα εδώ στη Ζώνη είναι καλύτεροι τεχνίτες. Η Κοινή Ναυτιλιακή Πολιτική συρρίκνωσε τη Ζώνη, η ανεργία χτύπησε κόκκινο στο Πέραμα και στις άλλες περιοχές του Πειραιά. Και η ζωή τους καύσιμο στην αύξηση του κέρδους .Θα καταφέρουμε να βγούμε στη σύνταξη; Όλα αυτά συζητούνται σε πηγαδάκια, την ώρα του κολατσιού, πάνω στο καράβι, στις καντίνες, όταν δεν έχει συμβεί κάτι δυσάρεστο κι επικρατήσει σιωπή. Περιμένεις ανθρώπους σκληρούς, να βρίζουν, ίσως λαϊκούς με την αρνητική, σύγχρονη ερμηνεία της λέξης. Και βλέπεις το χαμόγελο και την ευγένεια πάνω στα τραχιά χαρακτηριστικά, τα χαρακωμένα, καμένα πρόσωπα, που λες και πήραν το σχήμα της δουλειάς που κάνουν. Ακόμη κι οι νεώτεροι, με όψη σκαμμένη από τα χημικά και το λιοπύρι. Φιλόξενοι, μες σ’ ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Είδα να μαζεύουν τα σκουπίδια από το κολατσιό τους, για να τα πετάξουν φεύγοντας. Να τρωνε καλαμπουρίζοντας, πειράζοντας ο ένας τον άλλο. Κι έναν εργοδηγό να πηγαίνει φαγητό πρώτα σε μετανάστη εργάτη. Μια εξαιρετική αλληλεγγύη , η απόλυτη συλλογικότητα.
Η Ναυπηγοεπισκευαστική Βάση Περάματος, κι ολόκληρη η Ν/ Ζώνη, μαζί με το Σκαραμαγκά και την Ελευσίνα, ήταν κάποτε από τις σημαντικότερες ναυπηγικές βιομηχανίες της Μεσογείου. Το 1968 είχε 45000 και μέχρι πριν δεκαπέντε χρόνια έφτανε τους 25000. Η ύφεση άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, όταν η χώρα μας υιοθέτησε αποφάσεις της τότε ΕΟΚ για αναγνώριση των σημαιών ευκαιρίας, στο όνομα της απελευθέρωσης της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Η επιδότηση από το κράτος μειώθηκε, η Ζώνη συρρικνώθηκε. Αναπτυξιακές επενδύσεις δεν έγιναν, ούτε και παρεμβάσεις στην υποδομή. Οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν, οι μισθοί χαμηλοί, η “μαύρη” εργασία εμφανίστηκε, μαζί με την ανεργία των γύρω περιοχών και οι έλεγχοι ασφάλειας των εργαζόμενων πιο ελαστικοί, τα μέτρα ελάχιστα, όπως δείχνουν τα εργατικά δυστυχήματα. Παρ΄όλα αυτά, αν μιλήσεις με εργαζόμενους, αλλά και κατοίκους της περιοχής, λένε πως είναι θέμα πολιτικής βούλησης, αν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, η Ζώνη μπορεί να ορθοποδήσει, να αναπτυχθεί και πάλι.
Μόλις τέλειωσε το διάλειμμα και οι ναυτεργάτες ξαναβάζουν τα γάντια, τη κάσκα και τα γυαλιά, να ξαναπιάσουν δουλειά. Μες την ησυχία ακούγεται από κάποιο ραδιοφωνάκι “η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι…”. Η λάντζα μεταφέρει τους εργαζόμενους της επόμενης βάρδιας. Στο καράβι, οι αναθυμιάσεις φτάνουν μέχρι εδώ πάνω, το κατάστρωμα. Μετά, ξεφεύγει το νερό που ρίχνουν με πίεση οι καθαριστές και βρέχει το φακό. Οι επόμενες εικόνες μοιάζουν να τις πότισε η αρμύρα της θάλασσας. Σαν τα καράβια που σκούριασαν. Και τα έφεραν εδώ, στα ναυπηγεία Περάματος, σε ανθρώπινα χέρια, να τα κάνουν καινούρια, ασφαλή. Έτοιμα για επόμενα ταξίδια.
Τα καρνάγια του Πειραιά ήρθαν μαζί με τους πρόσφυγες στο Πέραμα. Λίγο μετά το ‘22. Όταν ιδρύθηκαν τα μεγάλα ναυπηγεία το 1928, έφτασαν στη περιοχή και νησιώτες. Από τότε η ζωή στο Πέραμα συνδέθηκε με τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Δουλεύουν στη Ζώνη; Αναπνέει η πόλη. Ο τόπος που στεγάζει μία από τις δυσκολότερες βιομηχανίες σε συνθήκες κι επικινδυνότητα εργασίας, παραμένει τεκμήριο του ανθρώπινου μόχθου σήμερα. Η γοητεία της πραγματικότητας νικά τις αντιλήψεις περί ξεπερασμένου. Όπως οι άνθρωποι εδώ νικούν τα μέταλλα. Νιώθοντας αλήθεια τυχεροί, περνάμε τη πύλη. Να μπερδευτούμε με τους εργάτες…
Τόσες φορές σ’ αυτό το δρομολόγιο Αθήνα – Πέραμα, μέχρι τα φέρι για Σαλαμίνα, έχουμε περάσει απέξω από τη Ζώνη , ανυποψίαστοι, αδιάφοροι. Μια τεράστια έκταση, ίση με πόλη, και με ανάλογο πληθυσμό εν ώρα εργασίας. Από τον Πειραιά και τις δεξαμενές Βασιλειάδη, το νέο μόλο της Δραπετσώνας, το μόλο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, τα μικρά ναυπηγεία του Περάματος, μέχρι τη ναυπηγοεπισκευαστική Βάση Περάματος, τα ναυπηγεία της Σαλαμίνας και την Κυνόσουρα. Μια συγκεχυμένη εικόνα από παλιές ταινίες, στίχους λαϊκών τραγουδιών και βίντεο λίγων εκπομπών για την ανεργία, την εγκατάλειψη της Ν/Ζώνης και του Περάματος. Ίσως το βράδυ, γυρίζοντας από Σαλαμίνα, έχοντας απολαύσει τη βόλτα και το φρέσκο ψαράκι, να σιγοτραγουδήσαμε βλέποντας τα καράβια που επισκευάζονται “όλη μέρα στα λιμάνια και στα ναυπηγεία…με τα κομμάτια μας δένει τ’ ατσάλι…”. Μετά ξεχαστήκαμε στη κίνηση…
Και να τώρα, μια έκθεση εικαστικών τεχνών μέσα στη Ν/ Βάση του Περάματος, έρχεται σαν αφορμή να μπούμε εκεί που ο χρόνος μοιάζει να κυλάει διαφορετικά. Με τις σχετικές άδειες –ο χώρος δεν είναι επισκέψιμος, τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας τουλάχιστον για τους μη έχοντες εργασίαν. Μια ομάδα καλλιτεχνών πριν τρία χρόνια πήγε και βρήκε τα σωματεία εκεί στο Πέραμα και τους ζήτησε να τους επιτρέψουν να μπουν μέσα να δουλέψουν, να εμπνευστούν από το χώρο, τους ανθρώπους και τη φύση της δουλειάς τους και μετά να εκθέσουν τα έργα εκεί ακριβώς.
Η πρώτη χρονιά ξεκίνησε δειλά, η δεύτερη είχε μεγάλη ανταπόκριση από τους εργαζόμενους, τις οικογένειές τους, τους Πειραιώτες. Φέτος, 30 Μάη με 8 Ιούνη θα γίνει η έκθεση, πάνω από 80 καλλιτέχνες θα συμμετέχουν, συν θεατρικά, συναυλίες, συζητήσεις. “Άνθρωποι, χρώμα και σίδερο” ο τίτλος του πρότζεκτ “στο Πέραμα της ανεργίας, της εγκατάλειψης, της υποβάθμισης ζωής εργαζομένων και κατοίκων, των εργατικών ατυχημάτων και της ασύδοτης κερδοσκοπίας, των μεγαλοεφοπλιστών και των ταξικών αγώνων”. Η μοναδική έκθεση στον τόπο μας σε εργασιακό χώρο την ώρα της δουλειάς. Οι εικαστικοί ενθουσιασμένοι με τα πρόσωπα και το σκηνικό: σκουριασμένα μηχανήματα, σκαριά, γερανογέφυρες. Οι εργάτες επίσης, “πως και πως το περιμένουν -μας λέει ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά Σωτήρης Πουλικόγιαννης- μέχρι που κάποιοι σκέφτονται να δημιουργήσουν και να συμμετέχουν σαν καλλιτέχνες”. Οι συνθήκες εργασίας εμπνέουν την τέχνη, κι αυτό αφορά όλους.
Από τη μία άνθρωποι της τέχνης, από την άλλη δουλευτές του μεροκάματου. Πέντε σωματεία της Ζώνης– Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, Πανελλήνια Ένωση Αμμοβολιστών – Καθαριστών, Σωματείο Ηλεκτρολόγων Πλοίων, Σωματείο Ναυπηγοξυλουργών, Ένωση Μετάλλου Σαλαμίνας, αλλά και οι εργαζόμενοι του δήμου Περάματος, η Ένωση Γονέων, ο Σύλλογος Γυναικών, διοργανώνουν τις εκδηλώσεις, ανοίγοντας τις πύλες για τον καθένα μας, έστω και για λίγες μέρες. Από αυτή την άποψη, ήταν μια ευκαιρία και για μας να διαβούμε την είσοδο, όχι για να περιηγηθούμε στο σαν σκηνικό περιβάλλον των ναυπηγείων Περάματος, αλλά να καταγράψουμε κάποια σημεία και στιγμές στο τόπο και το χρόνο. Να δουλέψουμε κι εμείς, αποτυπώνοντας τη δουλειά των εργατών σε λέξεις κι εικόνες. Μόνο έτσι μπορούσε να γίνει. Κι ήταν όπως το φανταζόμουν από τους στίχους του Άσιμου “κι οι εργάτες με μορφές σαν τις πέτρες στις πλαγιές”.
Αφήνοντας έξω κίνηση, θόρυβο, βιασύνη, μπαίνεις στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος, σ’ ένα άλλο περιβάλλον, άλλες ταχύτητες, διαφορετικούς ήχους. Τοπίο επιβλητικό με όλους αυτούς τους τεράστιους όγκους των καραβιών που επισκευάζονται, των άψυχων υλικών που παίρνουν ζωή από τη ζωή αυτών που τα δουλεύουν. Να τα ετοιμάσουν καλά, με ασφάλεια, για να μπορούμε όλοι μας να ταξιδεύουμε ξένοιαστοι. Πρώτη εικόνα το μνημείο προς τιμήν “των συναδέλφων που δολοφονήθηκαν από την εργοδοσία στο βωμό του κέρδους” και στους “εργάτες του κόσμου που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι ενάντια στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του για μια καλύτερη ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο”. Πολλά τα εργατικά ατυχήματα, πάνω από 15 οι νεκροί την τελευταία οκταετία μέσα στη Ν/ Ζώνη. Κι ακόμη περισσότεροι με σοβαρές ή ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους. Η πίεση να τελειώνουν νωρίς, να μη στοιχίζει στους εφοπλιστές η καθυστέρηση, χωρίς μέτρα προστασίας και με ελλιπείς συνθήκες ασφάλειας, έχουν αυτά τα τραγικά αποτελέσματα. Προκειμένου να έχουν και σήμερα μεροκάματο, οι εργάτες κατεβαίνουν απροστάτευτοι στα αμπάρια, με την ελπίδα ότι θα τελειώσουν τη δουλειά τους και θα γυρίσουν από κει κάτω σώοι κι αβλαβείς.
Δέος αισθάνεσαι μπροστά σ’ αυτή την αντίθεση διαστάσεων. Τα πλοία σαν σιδερένιοι γίγαντες κι οι άνθρωποι τόσο μικροί και παράξενοι με τις μάσκες, τις φόρμες και τις κάσκες τους, όπως φαίνονται από το ντεκ, κάτω στη κοιλιά του κήτους. Κι ένας φόβος, πως δουλεύουν εκεί κάτω, στα αμπάρια, στη χοάνη. Κι έπειτα είναι και τα χρώματα έντονα, οι μυρωδιές βαριές, χημικά όλα, σύννεφα υλικών, οι σπίθες κι ο καπνός. Απομονώνεις με τη ματιά σου έναν εργάτη, με πλήρη εξάρτηση, καθώς κατεβαίνει με το καλάθι του γερανού, μια εικόνα απόκοσμη, μοιάζει με δύτη, σφουγγαρά από τους παλιούς, που καταδύεται στο μπλε βυθό κι οι σπίθες της ηλεκτροσυγκόλλησης με αχτίδες ήλιου. Μετά, νιώθεις θαυμασμό. Για το αναπνευστικό τους σύστημα μες τις αναθυμιάσεις, την αντοχή τους, για τη δύναμη του ανθρώπου μπρος τα μέταλλα, για την ύπαρξη εργατών, χειρωνακτών, εν έτει 2008.
Για την ανέλκυση, καθέλκυση, κατασκευή, επισκευή, συντήρηση σκαφών, χρειάζονται ελασματουργοί, μηχανουργοί, ηλεκτροσυγκολητές, σωληνουργοί, ηλεκτρολόγοι, ναυπηγοξυλουργοί, αμμοβολιστές, καθαριστές, υδροβολιστές, βαφείς. Η αντίφαση του μεγάλου κέρδους, του πλούτου και ο ανθρώπινος μόχθος, το μεροκάματο. Τρεις βάρδιες εφτάωρες, 8.500 εργαζόμενοι, με μόνο το 12% μόνιμους. Οι υπόλοιποι συμβάσεις, σήμερα έχει δουλειά, αύριο δεν έχει. Και πώς να συμπληρώσεις τα 100 ένσημα που χρειάζονται πλέον για να έχεις ιατρική περίθαλψη; Αρκετοί ξένοι μέσα σ’ αυτούς, που ευτυχώς τους γράφουν αμέσως στα σωματεία.
Τριακόσιες επιχειρήσεις στεγάζει η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, σε αυτή τη τεράστια έκταση που ανήκει στον ΟΛΠ. Οι Περαματιώτες διαμαρτύρονται για τη ρύπανση της θάλασσας, το ίδιο κι οι εργαζόμενοι. Όσοι βγάζουν λεφτά από την περιοχή, ΟΛΠ κι εφοπλιστές, με διαχείριση των δήμων και της Νομαρχίας, θα έπρεπε να φροντίζουν να εφαρμόζονται τα αντιρρυπαντικά μέτρα. Κι όμως , κάποιοι ψαρεύουν κεφαλόπουλα και σάλπες από την άκρη του εργοταξίου σ’ αυτή τη μολυσμένη θάλασσα.
Το τελευταίο διάστημα έχει δουλειά, έχει καράβια μαζεμένα. Καλή συγκυρία, λένε οι εργάτες. Βέβαια ανέβηκαν και τα ναύλα, δεν συμφέρει πια τόσο τους εφοπλιστές να παραγγέλνουν στο εξωτερικό τα πλοία τους, αργούν περισσότερο να τα ετοιμάσουν, ότι γλίτωναν από τιμή μεροκάματου τους έβγαινε σε ναύλα και χρόνο, κι ο χρόνος είναι χρήμα. Έπειτα εδώ στη Ζώνη είναι καλύτεροι τεχνίτες. Η Κοινή Ναυτιλιακή Πολιτική συρρίκνωσε τη Ζώνη, η ανεργία χτύπησε κόκκινο στο Πέραμα και στις άλλες περιοχές του Πειραιά. Και η ζωή τους καύσιμο στην αύξηση του κέρδους .Θα καταφέρουμε να βγούμε στη σύνταξη; Όλα αυτά συζητούνται σε πηγαδάκια, την ώρα του κολατσιού, πάνω στο καράβι, στις καντίνες, όταν δεν έχει συμβεί κάτι δυσάρεστο κι επικρατήσει σιωπή. Περιμένεις ανθρώπους σκληρούς, να βρίζουν, ίσως λαϊκούς με την αρνητική, σύγχρονη ερμηνεία της λέξης. Και βλέπεις το χαμόγελο και την ευγένεια πάνω στα τραχιά χαρακτηριστικά, τα χαρακωμένα, καμένα πρόσωπα, που λες και πήραν το σχήμα της δουλειάς που κάνουν. Ακόμη κι οι νεώτεροι, με όψη σκαμμένη από τα χημικά και το λιοπύρι. Φιλόξενοι, μες σ’ ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Είδα να μαζεύουν τα σκουπίδια από το κολατσιό τους, για να τα πετάξουν φεύγοντας. Να τρωνε καλαμπουρίζοντας, πειράζοντας ο ένας τον άλλο. Κι έναν εργοδηγό να πηγαίνει φαγητό πρώτα σε μετανάστη εργάτη. Μια εξαιρετική αλληλεγγύη , η απόλυτη συλλογικότητα.
Η Ναυπηγοεπισκευαστική Βάση Περάματος, κι ολόκληρη η Ν/ Ζώνη, μαζί με το Σκαραμαγκά και την Ελευσίνα, ήταν κάποτε από τις σημαντικότερες ναυπηγικές βιομηχανίες της Μεσογείου. Το 1968 είχε 45000 και μέχρι πριν δεκαπέντε χρόνια έφτανε τους 25000. Η ύφεση άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, όταν η χώρα μας υιοθέτησε αποφάσεις της τότε ΕΟΚ για αναγνώριση των σημαιών ευκαιρίας, στο όνομα της απελευθέρωσης της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Η επιδότηση από το κράτος μειώθηκε, η Ζώνη συρρικνώθηκε. Αναπτυξιακές επενδύσεις δεν έγιναν, ούτε και παρεμβάσεις στην υποδομή. Οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν, οι μισθοί χαμηλοί, η “μαύρη” εργασία εμφανίστηκε, μαζί με την ανεργία των γύρω περιοχών και οι έλεγχοι ασφάλειας των εργαζόμενων πιο ελαστικοί, τα μέτρα ελάχιστα, όπως δείχνουν τα εργατικά δυστυχήματα. Παρ΄όλα αυτά, αν μιλήσεις με εργαζόμενους, αλλά και κατοίκους της περιοχής, λένε πως είναι θέμα πολιτικής βούλησης, αν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, η Ζώνη μπορεί να ορθοποδήσει, να αναπτυχθεί και πάλι.
Μόλις τέλειωσε το διάλειμμα και οι ναυτεργάτες ξαναβάζουν τα γάντια, τη κάσκα και τα γυαλιά, να ξαναπιάσουν δουλειά. Μες την ησυχία ακούγεται από κάποιο ραδιοφωνάκι “η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι…”. Η λάντζα μεταφέρει τους εργαζόμενους της επόμενης βάρδιας. Στο καράβι, οι αναθυμιάσεις φτάνουν μέχρι εδώ πάνω, το κατάστρωμα. Μετά, ξεφεύγει το νερό που ρίχνουν με πίεση οι καθαριστές και βρέχει το φακό. Οι επόμενες εικόνες μοιάζουν να τις πότισε η αρμύρα της θάλασσας. Σαν τα καράβια που σκούριασαν. Και τα έφεραν εδώ, στα ναυπηγεία Περάματος, σε ανθρώπινα χέρια, να τα κάνουν καινούρια, ασφαλή. Έτοιμα για επόμενα ταξίδια.
Monday, July 28, 2008
ΕΣΗΕΑ και ΕΦΕ
ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ ΚΑΙ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙ Η ΕΣΗΕΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΣΤΟΝ ΕΔΟΕΑΠ ΤΩΝ 15 ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ, ΚΙ ΑΡΑ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΔΟΕΑΠ. ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΤΣΑΚΙΡΗ ΕΞΗΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΚΑΜΠΤΗ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΣΟΜΠΟΛΟΥ, ΤΣΑΛΑΠΑΤΗ, ΜΠΕΤΙΝΑΚΗ ΚΛΠ ΔΕΞΙΟ ΠΑΣΟΚΩΝ, ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩς ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΑΦΙ ΤΟΥΣ ΚΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΣΣΟΥΝ ΩΣ ΑΛΛΟΙ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΙ...
Προς Σόμπολο / Μπετινάκη
Πρόεδρο και Γραμματέα του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ
Σκέφτομαι μέρες τώρα να σας στείλω ένα γράμμα. Εβδομάδες. Μήνες. Μπορεί και χρόνια.
Ήταν τότε που πρωτοξεκίνησε αυτό το θέμα.
Ζούσε ακόμα ο Αντώνης. Ζούσε και η Εφη.
Τότε, θα μου πεις δεν ήσασταν εσείς στα «πράγματα». Ήταν άλλοι…
Σκέφτομαι λοιπόν να σας γράψω ένα γράμμα.
Αλλά να λέει τι ?
Δεν θυμάμαι κανέναν από εσάς, να είστε εκεί κοντά όταν τα Μ.Α.Τ. ξυλοκοπούσαν τον Αλέξανδρο, τον Σπύρο, την Αργυρώ, τον άλλο Σπύρο, τον Θανάση.
Ούτε και σε εκείνες τις πορείες, που είχαν ανοίξει οι ουρανοί και έριχνε καρεκλοπόδαρα σας είδα.
Δεν σας είδα ούτε στις φωτιές που κατέκαψαν την χώρα μου σας είδα. Δεν λέω μόνον για τις περσινές. Γενικά μιλάω. Και δεν λέω για την οθόνη της τηλεόρασης...
Σας έχω δει όμως πολλές φορές, να «χαϊδεύετε» χέρια πολιτικών, υπουργών, βιομηχάνων.
Σας έχω δει, να χασκογελάτε με αστέρες, με προέδρους και με αρχηγούς κάθε είδους. Και μην τολμήσετε να μου πείτε πως ΔΕΝ βλέπω καλά ή πως ΔΕΝ είναι έτσι…
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ, ΚΡΑΤΑΩ ΜΗΧΑΝΗ. ΦΩΤΟΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΟΣ ΕΙΜΑΙ.
ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΠΩΣ ΓΙΑ ΟΤΙ ΛΕΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΔΕΙΞΩ…
ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ …ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ.
Σας έχω δει ακόμα να κρύβεστε, όταν διαδηλωτές φωνάζουν συνθήματα όπως εκείνο το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» και ΔΕΝ σας είδα να βγείτε ποτέ να το αντικρούσετε…
Σας θυμάμαι, από παλιά, πριν τον ερχομό της τηλεόρασης. Τότε που δίνατε «αγώνα για την ενημέρωση» και πασχίζατε να είστε και εσείς στην φωτογραφία του θέματος.
Μετά ήρθε η τηλεόραση και γίνατε «αστέρια». Δεν χρειάζωσταν πια τους φωτορεπόρτερ για να φανείτε… είχατε τις «μοδίστρες». Έτσι δεν αποκάλεσαν κάποιοι από το σινάφι σας τους συνάδελφους μας τεχνικούς της τηλεόρασης ? Ποιους ? Εκείνους που λειώνουν για να βγεις εσύ ατσαλάκωτος και γυαλιστερός στο «κουτί».
Ξεχνάτε εύκολα και γρήγορα.
Θυμάστε μόνον ότι σας βολεύει.
Εγώ πάλι ΟΧΙ. Δεν ξεχνάω, Δηλαδή και να θέλω ΔΕΝ μπορώ.
Υπάρχουν οι φωτογραφίες που μου θυμίζουν και πολλές φορές μου γίνονται εφιάλτης. Υπάρχουν και οι μνήμες.
Θυμάμαι τον Αντώνη, λίγο πριν «φύγει», να μου λέει:
΄΄ Ρε φίλε, μην το αφήσετε το θέμα με την ΕΣΗΕΑ. Να το παλέψετε εσείς τώρα, από εδώ και πέρα. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά το δικαιούμαστε, είτε το θέλουν είτε όχι΄΄.
Και είτε το θέλετε λοιπόν, είτε όχι. ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ να είμαστε και στην ΕΣΗΕΑ και στον ΕΔΟΕΑΠ. Στην ΕΣΗΕΑ γιατί είκοσι πέντε χρόνια δουλεύω σε εφημερίδα και στον ΕΔΟΕΑΠ γιατί είκοσι πέντε χρόνια, ενώ εγώ είμαι στο ΙΚΑ, έχω κρατήσεις στον ΕΔΟΕΑΠ για να …σφυρίζεις αδιάφορα εσύ.Και να σου πω και κάτι ακόμα.
Εγώ κανένα πρόβλημα δεν έχω να είμαι στο ΙΚΑ. Τιμή μου είναι, να είμαι εκεί που είναι όλοι οι εργάτες. Γιατί και εγώ εργάτης είμαι.
Αλλά όχι με τα δικά μου χρήματα, να είσαι εσύ το «ρετιρέ» και εγώ το «υπόγειο». Και μια που είστε έμπειροι και παλιοί δημοσιογράφοι, μάλλον θα ξέρετε, πώς όταν αρχίσει να «κουνιέται» το υπόγειο, όσο μεγάλο και εάν είναι το ρετιρέ και να μην πέσει, ζημιές θα πάθει…
Και επειδή έχω αρχίσει και σας βαριέμαι και εσάς και τον τρόπο που σκέφτεστε αλλά και την μεθοδολογία σας, θα σας πω δύο τρία πράγματα ακόμα και μετά θα πάω για μπύρες…
Στις 4/3 αυτού του χρόνου, ομόφωνα το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, μετά από προσπάθεια πολλών χρόνων, έκανε μέλη της 15 φωτοειδησεογράφους, εργαζόμενους στις ημερήσιες Αθηναϊκές εφημερίδες. Μετά από σχεδόν δύο μήνες, προφασιζόμενοι πως είμαστε και μέλη της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, δηλαδή πως είμαστε και σε άλλο σωματείο, στείλατε μια επιστολή προς τον ΕΔΟΕΑΠ, όπως να μην μας εγγράψουν, με την αιτιολογία …ΓΙΑ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.
Την απόφαση αυτή την υπογράφετε εσείς οι δύο. Δηλαδή ΣΟΜΠΟΛΟΣ και ΜΠΕΤΙΝΑΚΗΣ.
Χωρίς απόφαση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ. ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ.
Δεν θα πω πως χαίρομαι για την …δημοκρατικότητα σας, η οποία φαίνετε πως είναι κάπως σαν τα ελατήρια. Άλλοτε μαζεύει και άλλοτε απλώνει όπως π.χ. στην περίπτωση Αδριανού. Και επειδή όπως σας πρότυπα σας βαριέμαι, δεν κάθομαι να αναφέρω εκατοντάδες άλλα παραδείγματα – γεγονότα και για τις δημοκρατικές σας ευαισθησίες αλλά και για ποιους και πως εγγράφεται μέλη σας και φυσικά και ποιους ΔΕΝ εγγράφεται…
Αν χρειαστεί όμως { που θα χρειαστεί } εδώ θα είμαστε και εσείς και εγώ αλλά και όσοι άλλοι ενδιαφέρονται να μάθουν…
Μου λέγε κάποτε ένας παλιός δημοσιογράφος, όχι σαν και εσάς, αλλά από εκείνους τούς ΄΄εργάτες του τύπου΄΄, πως ο σεβασμός ΔΕΝ χαρίζετε αλλά κατακτιέτε. Να ξέρετε λοιπόν, πως όσα κουστουμάκια και να βάλετε, όσες κλαρωτές γραβάτες και να φορέσετε
ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΕΤΕ…και για ψαχτείτε, μπορεί να μην έχετε πολλών ακόμα
Σπύρος Τσακίρης
ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ
ΠΡΟΣ ΣΟΜΠΟΛΟ / ΜΠΕΤΙΝΑΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…
Στην ανοιχτή επιστολή μου της προηγούμενης εβδομάδας απάντησε ο γ.γ. της ΕΣΗΕΑ Κ. Μπετινάκης (http://www.mediablog.gr)/. Ψεύδη, ανακρίβειες και σκόπιμες παραλείψεις χαρακτηρίζουν την επιστολή του γ.γ. ο οποίος φαίνεται να είναι σε σύγχιση. Επανέρχομαι λοιπόν, ανταπαντώ παράγραφο – παράγραφο κι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που συνδιαλέγομαι μαζί του (τους) με αυτό τον τρόπο.
Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως δεν υπάρχει καμία κόντρα μεταξύ δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Υπάρχει “πόλεμος” μεταξύ τριών μελών της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και ορισμένων μισθωτών φωτορεπόρτερ – μελών της ΕΣΗΕΑ από 4/3/2008. Στην επιστολή του ο γ.γ. της ΕΣΗΕΑ δεν αναφέρεται καθόλου στην “εντολή τους” (των Σόμπολου – Μπετινάκη) προς το Δ.Σ. του ΕΔΟΕΑΠ, για να μην προχωρήσουν στην εγγραφή των φωτορεπόρτερ στον ιατροφαρμακευτικό τους φορέα (ΕΔΟΕΑΠ), να μπλοκάρουν δηλαδή ή να καθυστερήσουν το δικαίωμα που έχουν όλα τα μέλη της ΕΣΗΕΑ για περίθαλψη. Αιτιολογία ή δικαιολογία τους: ΓΙΑ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. Και χωρίς καμία προηγούμενη, σχετική απόφαση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ.
Αναφέρει ο κ. Μπετινάκης πως ύστερα από δική του πρόταση και του Α΄αντιπροέδρου Δ. Τσαλαπάτη έγιναν δεκτές οι αιτήσεις των 17 φωτοειδησεογράφων για ένταξη στην ΕΣΗΕΑ, μετά από ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ. της Ένωσης. Έτσι για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι οι αιτήσεις φωτοειδησεογράφων είναι 15 κι όχι 17. Και για να γίνουν αυτοί μέλη χρειάστηκαν πολύχρονοι αγώνες με την υποστήριξη κάποιων μελών του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, αλλά πάντως όχι αυτών των τριών (Σόμπολος, Τσαλαπάτης, Μπετινάκης). Το ξέρουν κι αυτοί, κι εμείς.
Στις αιτήσεις εγγραφής μελών που καταθέσαμε στην ΕΣΗΕΑ, στην τελευταία σειρά υπάρχει ερώτηση αν είμαστε μέλη άλλης Ένωσης. Σε ότι με αφορά, θα έπρεπε να έχει δει, να ξέρει ότι έχω γράψει “ΕΦΕ”. Άλλωστε όλες οι συζητήσεις για τη λύση του θέματος εγγραφής φωτοειδησεογράφων στην ΕΣΗΕΑ, είχαν γίνει μεταξύ των Δ.Σ. των δύο ενώσεων (ΕΣΗΕΑ και ΕΦΕ). Είναι αστείο λοιπόν να λένε σήμερα πως δεν ήξεραν ότι είμαστε μέλη της ΕΦΕ.
Στην ΕΣΗΕΑ για μέλη υπέβαλαν αιτήσεις 15 μισθωτοί – εργαζόμενοι στις ημερήσιες εφημερίδες με πολύχρονες κρατήσεις στο ΤΣΠΕΑΘ, κι όχι τα υπόλοιπα 300 και πλέον μέλη της ΕΦΕ, όπως έντεχνα αφήνει να εννοηθεί στην επιστολή του περί ελεύθερων επαγγελματιών, εταιρειών κλπ, ο κ. Μπετινάκης.
Αλλά για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πότε προέκυψε αλήθεια το πρόβλημα; Μήπως προέκυψε όταν έμαθαν ότι θα συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο της συνδικαλιστικής παράταξης Συσπείρωση Δημοσιογράφων για τις εκλογές της ΠΟΕΣΥ;
Να σας θυμίσω πως έως τώρα όλοι οι φωτοειδησεογράφοι έχουμε συμμετάσχει στην Γ.Σ. της ΕΣΗΕΑ κι έχουμε ψηφίσει τα θέματά της. Επίσης συμμετείχαμε με τη ψήφο μας στις εκλογές της ΠΟΕΣΥ. Είναι λοιπόν παράνομη ή άκυρη η Γ.Σ; Είναι παράνομες – άκυρες οι εκλογές της ΠΟΕΣΥ;
Ο Πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ (αρνούμενος να μας το κοινοποιήσει εγγράφως) απαίτησε τη βεβαίωση διαγραφής μας από την ΕΦΕ, προκειμένου να προχωρήσει η διαδικασία εγγραφής μας στον ΕΔΟΕΑΠ. Σε συνάντηση που έγινε στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ παρουσία της πλειοψηφίας των θιγόμενων φωτορεπόρτερ, της δικηγόρου που μας εκπροσωπούσε κα. Στέφα και του νομικού συμβούλου της ΕΣΗΕΑ, μετά από αρκετή ώρα διαπραγματεύσεων, υπήρξε η διαβεβαίωση από πλευράς νομικού συμβούλου ΕΣΗΕΑ ότι “τελικά δεν υπάρχει νομικό κώλυμα” και πως η “εισήγησή του θα είναι θετική προς το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ”
Από τους 15 φωτοειδησεογράφους, μόνο ένας δεν είναι μέλος της ΕΦΕ, ο συνάδελφος Μ. Πάκιας του “Ριζοσπάστη”, ο οποίος έχει ολοκληρώσει την εγγραφή του και στην ΕΣΗΕΑ και στον ΕΔΟΕΑΠ.
Δεν καταλαβαίνω σε ποιους αναφέρεται ο κ. Μπετινάκης όταν μιλάει για “παράταξη διευθυντών”, ούτε αντιλαμβάνομαι τα περί ανωνυμίας μελών ή περί ιστοσελίδων. Φαντάζομαι ότι δεν εννοεί τους εκδότες και τους συγγενείς των εκδοτών που κατά καιρούς έχει εγγράψει στις τάξεις της η ΕΣΗΕΑ παρατύπως. Αν θέλει η ΕΣΗΕΑ να κάνει εκκαθάριση του μητρώου της ας ξεκινήσει από αυτούς. Κι αν εσείς, τα μέλη του Δ.Σ, δεν ξέρετε ποιοι είναι, πείτε μου να σας βοηθήσω. Κι όχι να εκβιάζετε 14 φωτορεπόρτερ ότι πριν προλάβουν καλά καλά να μπουν στο σωματείο τους, θα ξεκινήσει από αυτούς η εκκαθάριση του μητρώου.
Ο κ. Μπετινάκης με χαρακτηρίζει στην επιστολή του ως “πρωταγωνιστή του ύποπτου πολέμου ανακοινώσεων κι επιστολών σε προσωπικό επίπεδο με τα δύο μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ (Σόμπολου, Μπετινάκη)”, καθώς κι ότι αρνούμαι ως γραμματέας της ΕΦΕ να επιτρέψω σε όσους φωτορεπόρτερ το επιθυμούν να διαγραφούν από την ΕΦΕ για να μην έχουν πρόβλημα από την ΕΣΗΕΑ. Εγώ “αγαπητέ κύριε” δεν είμαι επαγγελματίας συνδικαλιστής, ούτε διαχωρίζω τους συναδέλφους σε καλούς ή κακούς ανάλογα με το τι ψηφίζουν. Τηρώ κατά γράμμα τις αποφάσεις του Δ.Σ. και το Καταστατικό της ΕΦΕ, το οποίο σαφέστατα ορίζει πως για να χορηγηθεί βεβαίωση διαγραφής που εσείς ζητάτε, πρέπει το μέλος μας να έχει τακτοποιήσει όλες τις εκκρεμότητες και υποχρεώσεις του. Στην περίπτωση Δε που κάποιος έχει τις προαναφερόμενες προϋποθέσεις, το Δ.Σ. της ΕΦΕ αποφάσισε πως μόλις κλείσει το θέμα της ΕΣΗΕΑ – ΕΔΟΕΑΠ, θα χορηγηθεί αυτή η βεβαίωση εφόσον ακόμη τη χρειάζεται το μέλος μας.
Σε ότι αφορά αυτό που λες, ότι “είμαι πολύ νέος”, το δέχομαι ως φιλοφρόνηση ή ως πιστοποίηση ότι δεν έχω αλτσχάιμερ, που πάει να πει ότι θυμάμαι πολύ καλά που ήμουν στις απεργίες που αναφέρεστε. Όπως και σε όλες τις άλλες κινητοποιήσεις του κλάδου. Κι ενώ δεν ήμουν μέλος της ΕΣΗΕΑ –γιατί αν περιμέναμε από τα μέλη, δεν θα ήταν ούτε εκατό άτομα στις πορείες και τα μαγαζιά θα δούλευαν όλα, ξέρεις εσύ- συμμετείχα ως εργαζόμενος στον τύπο σε όλες τις κινητοποιήσεις, κι εκεί που χρειάστηκε κι ως περιφρούρηση. Επίσης, για τη μεγάλη απεργία που αναφέρεσαι, αν και τότε έκανα τη στρατιωτική μου θητεία, συμμετείχα με τους συναδέλφους μου που απεργούσαν σε μαγαζί που ο εκδότης κυκλοφορούσε στα γραφεία με το πιστόλι ζωσμένο στο ζωνάρι απειλώντας με απολύσεις όσους συμμετείχαν στην απεργία. Κι αυτοί οι νέοι συνάδελφοι που δεν ήταν μέλη της ΕΣΗΕΑ, η Ένωση δεν τους αγκάλιασε αν κι απείργησαν, γιατί τους εργαζόμενους δημοσιογράφους σ’ αυτό το μαγαζί το τότε Δ.Σ. της Ένωσης τους θεωρούσε “μίασμα”.
Σε ότι αφορά την τελευταία παράγραφό σου, δεν σου απαντώ από σεβασμό στη μνήμη του.
Εν κατακλείδι, είναι η τελευταία φορά που συνδιαλέγομαι μαζί σου (σας) με αυτό τον τρόπο, κι είμαι σίγουρος πως θα βρεθούν άλλα όργανα κι άλλοι θεσμοί να δώσουν λύση στις διεκδικήσεις μου (μας) για ένα αληθινό σωματείο εργαζομένων στον τύπο. Έτσι κι αλλιώς αυτή η υπόθεση δεν αφορά μόνο εμένα ή τους 14 φωτορεπόρτερ, αλλά εκατοντάδες συναδέλφους δημοσιογράφους που είναι εκτός ΕΣΗΕΑ, χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση.
* Στην περίπτωση που δεν το ξέρεις (λέμε τώρα) η επιστολή σου δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ 27/7/2008, σελ. 28, κάτω αριστερά. Όμως στο ξεκίνημά της έχει προστεθεί το ακόλουθο: “και ξαφνικά η εσωτερική τριβή στους κύκλους της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας) για το ποιοι πήραν τη δουλειά του Κτηματολογίου (φωτογραφήσεις, αεροφωτογραφήσεις κλπ) επιχειρείται να διοχετευθεί στην ΕΣΗΕΑ μήπως και θολώσουν τα νερά”.
Επειδή εγώ βρώμικα παιχνίδια δεν ξέρω να παίζω, να πληροφορήσω όποιον σχεδίασε αυτό το δημοσίευμα πάνω στην επιστολή σου, ας ξέρει ότι ουδέποτε ούτε εγώ, ούτε κανένας από την ΕΦΕ δεν είχε και δεν έχει καμία ενημέρωση, εμπλοκή ή συναλλαγή με τα περί κτηματολογίου. Αυτή η λάσπη επιστρέφεται στον αποστέλλοντα.
Σπύρος Τσακίρης
Φωτορεπόρτερ
Γ.Γ. ΕΦΕ
Μέλος ΕΣΗΕΑ αρ. μητρώου 5517
Προς Σόμπολο / Μπετινάκη
Πρόεδρο και Γραμματέα του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ
Σκέφτομαι μέρες τώρα να σας στείλω ένα γράμμα. Εβδομάδες. Μήνες. Μπορεί και χρόνια.
Ήταν τότε που πρωτοξεκίνησε αυτό το θέμα.
Ζούσε ακόμα ο Αντώνης. Ζούσε και η Εφη.
Τότε, θα μου πεις δεν ήσασταν εσείς στα «πράγματα». Ήταν άλλοι…
Σκέφτομαι λοιπόν να σας γράψω ένα γράμμα.
Αλλά να λέει τι ?
Δεν θυμάμαι κανέναν από εσάς, να είστε εκεί κοντά όταν τα Μ.Α.Τ. ξυλοκοπούσαν τον Αλέξανδρο, τον Σπύρο, την Αργυρώ, τον άλλο Σπύρο, τον Θανάση.
Ούτε και σε εκείνες τις πορείες, που είχαν ανοίξει οι ουρανοί και έριχνε καρεκλοπόδαρα σας είδα.
Δεν σας είδα ούτε στις φωτιές που κατέκαψαν την χώρα μου σας είδα. Δεν λέω μόνον για τις περσινές. Γενικά μιλάω. Και δεν λέω για την οθόνη της τηλεόρασης...
Σας έχω δει όμως πολλές φορές, να «χαϊδεύετε» χέρια πολιτικών, υπουργών, βιομηχάνων.
Σας έχω δει, να χασκογελάτε με αστέρες, με προέδρους και με αρχηγούς κάθε είδους. Και μην τολμήσετε να μου πείτε πως ΔΕΝ βλέπω καλά ή πως ΔΕΝ είναι έτσι…
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ, ΚΡΑΤΑΩ ΜΗΧΑΝΗ. ΦΩΤΟΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΟΣ ΕΙΜΑΙ.
ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΠΩΣ ΓΙΑ ΟΤΙ ΛΕΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΔΕΙΞΩ…
ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ …ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ.
Σας έχω δει ακόμα να κρύβεστε, όταν διαδηλωτές φωνάζουν συνθήματα όπως εκείνο το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» και ΔΕΝ σας είδα να βγείτε ποτέ να το αντικρούσετε…
Σας θυμάμαι, από παλιά, πριν τον ερχομό της τηλεόρασης. Τότε που δίνατε «αγώνα για την ενημέρωση» και πασχίζατε να είστε και εσείς στην φωτογραφία του θέματος.
Μετά ήρθε η τηλεόραση και γίνατε «αστέρια». Δεν χρειάζωσταν πια τους φωτορεπόρτερ για να φανείτε… είχατε τις «μοδίστρες». Έτσι δεν αποκάλεσαν κάποιοι από το σινάφι σας τους συνάδελφους μας τεχνικούς της τηλεόρασης ? Ποιους ? Εκείνους που λειώνουν για να βγεις εσύ ατσαλάκωτος και γυαλιστερός στο «κουτί».
Ξεχνάτε εύκολα και γρήγορα.
Θυμάστε μόνον ότι σας βολεύει.
Εγώ πάλι ΟΧΙ. Δεν ξεχνάω, Δηλαδή και να θέλω ΔΕΝ μπορώ.
Υπάρχουν οι φωτογραφίες που μου θυμίζουν και πολλές φορές μου γίνονται εφιάλτης. Υπάρχουν και οι μνήμες.
Θυμάμαι τον Αντώνη, λίγο πριν «φύγει», να μου λέει:
΄΄ Ρε φίλε, μην το αφήσετε το θέμα με την ΕΣΗΕΑ. Να το παλέψετε εσείς τώρα, από εδώ και πέρα. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά το δικαιούμαστε, είτε το θέλουν είτε όχι΄΄.
Και είτε το θέλετε λοιπόν, είτε όχι. ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ να είμαστε και στην ΕΣΗΕΑ και στον ΕΔΟΕΑΠ. Στην ΕΣΗΕΑ γιατί είκοσι πέντε χρόνια δουλεύω σε εφημερίδα και στον ΕΔΟΕΑΠ γιατί είκοσι πέντε χρόνια, ενώ εγώ είμαι στο ΙΚΑ, έχω κρατήσεις στον ΕΔΟΕΑΠ για να …σφυρίζεις αδιάφορα εσύ.Και να σου πω και κάτι ακόμα.
Εγώ κανένα πρόβλημα δεν έχω να είμαι στο ΙΚΑ. Τιμή μου είναι, να είμαι εκεί που είναι όλοι οι εργάτες. Γιατί και εγώ εργάτης είμαι.
Αλλά όχι με τα δικά μου χρήματα, να είσαι εσύ το «ρετιρέ» και εγώ το «υπόγειο». Και μια που είστε έμπειροι και παλιοί δημοσιογράφοι, μάλλον θα ξέρετε, πώς όταν αρχίσει να «κουνιέται» το υπόγειο, όσο μεγάλο και εάν είναι το ρετιρέ και να μην πέσει, ζημιές θα πάθει…
Και επειδή έχω αρχίσει και σας βαριέμαι και εσάς και τον τρόπο που σκέφτεστε αλλά και την μεθοδολογία σας, θα σας πω δύο τρία πράγματα ακόμα και μετά θα πάω για μπύρες…
Στις 4/3 αυτού του χρόνου, ομόφωνα το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, μετά από προσπάθεια πολλών χρόνων, έκανε μέλη της 15 φωτοειδησεογράφους, εργαζόμενους στις ημερήσιες Αθηναϊκές εφημερίδες. Μετά από σχεδόν δύο μήνες, προφασιζόμενοι πως είμαστε και μέλη της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, δηλαδή πως είμαστε και σε άλλο σωματείο, στείλατε μια επιστολή προς τον ΕΔΟΕΑΠ, όπως να μην μας εγγράψουν, με την αιτιολογία …ΓΙΑ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.
Την απόφαση αυτή την υπογράφετε εσείς οι δύο. Δηλαδή ΣΟΜΠΟΛΟΣ και ΜΠΕΤΙΝΑΚΗΣ.
Χωρίς απόφαση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ. ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ.
Δεν θα πω πως χαίρομαι για την …δημοκρατικότητα σας, η οποία φαίνετε πως είναι κάπως σαν τα ελατήρια. Άλλοτε μαζεύει και άλλοτε απλώνει όπως π.χ. στην περίπτωση Αδριανού. Και επειδή όπως σας πρότυπα σας βαριέμαι, δεν κάθομαι να αναφέρω εκατοντάδες άλλα παραδείγματα – γεγονότα και για τις δημοκρατικές σας ευαισθησίες αλλά και για ποιους και πως εγγράφεται μέλη σας και φυσικά και ποιους ΔΕΝ εγγράφεται…
Αν χρειαστεί όμως { που θα χρειαστεί } εδώ θα είμαστε και εσείς και εγώ αλλά και όσοι άλλοι ενδιαφέρονται να μάθουν…
Μου λέγε κάποτε ένας παλιός δημοσιογράφος, όχι σαν και εσάς, αλλά από εκείνους τούς ΄΄εργάτες του τύπου΄΄, πως ο σεβασμός ΔΕΝ χαρίζετε αλλά κατακτιέτε. Να ξέρετε λοιπόν, πως όσα κουστουμάκια και να βάλετε, όσες κλαρωτές γραβάτες και να φορέσετε
ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΕΤΕ…και για ψαχτείτε, μπορεί να μην έχετε πολλών ακόμα
Σπύρος Τσακίρης
ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ
ΠΡΟΣ ΣΟΜΠΟΛΟ / ΜΠΕΤΙΝΑΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…
Στην ανοιχτή επιστολή μου της προηγούμενης εβδομάδας απάντησε ο γ.γ. της ΕΣΗΕΑ Κ. Μπετινάκης (http://www.mediablog.gr)/. Ψεύδη, ανακρίβειες και σκόπιμες παραλείψεις χαρακτηρίζουν την επιστολή του γ.γ. ο οποίος φαίνεται να είναι σε σύγχιση. Επανέρχομαι λοιπόν, ανταπαντώ παράγραφο – παράγραφο κι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που συνδιαλέγομαι μαζί του (τους) με αυτό τον τρόπο.
Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως δεν υπάρχει καμία κόντρα μεταξύ δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Υπάρχει “πόλεμος” μεταξύ τριών μελών της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και ορισμένων μισθωτών φωτορεπόρτερ – μελών της ΕΣΗΕΑ από 4/3/2008. Στην επιστολή του ο γ.γ. της ΕΣΗΕΑ δεν αναφέρεται καθόλου στην “εντολή τους” (των Σόμπολου – Μπετινάκη) προς το Δ.Σ. του ΕΔΟΕΑΠ, για να μην προχωρήσουν στην εγγραφή των φωτορεπόρτερ στον ιατροφαρμακευτικό τους φορέα (ΕΔΟΕΑΠ), να μπλοκάρουν δηλαδή ή να καθυστερήσουν το δικαίωμα που έχουν όλα τα μέλη της ΕΣΗΕΑ για περίθαλψη. Αιτιολογία ή δικαιολογία τους: ΓΙΑ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. Και χωρίς καμία προηγούμενη, σχετική απόφαση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ.
Αναφέρει ο κ. Μπετινάκης πως ύστερα από δική του πρόταση και του Α΄αντιπροέδρου Δ. Τσαλαπάτη έγιναν δεκτές οι αιτήσεις των 17 φωτοειδησεογράφων για ένταξη στην ΕΣΗΕΑ, μετά από ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ. της Ένωσης. Έτσι για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι οι αιτήσεις φωτοειδησεογράφων είναι 15 κι όχι 17. Και για να γίνουν αυτοί μέλη χρειάστηκαν πολύχρονοι αγώνες με την υποστήριξη κάποιων μελών του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, αλλά πάντως όχι αυτών των τριών (Σόμπολος, Τσαλαπάτης, Μπετινάκης). Το ξέρουν κι αυτοί, κι εμείς.
Στις αιτήσεις εγγραφής μελών που καταθέσαμε στην ΕΣΗΕΑ, στην τελευταία σειρά υπάρχει ερώτηση αν είμαστε μέλη άλλης Ένωσης. Σε ότι με αφορά, θα έπρεπε να έχει δει, να ξέρει ότι έχω γράψει “ΕΦΕ”. Άλλωστε όλες οι συζητήσεις για τη λύση του θέματος εγγραφής φωτοειδησεογράφων στην ΕΣΗΕΑ, είχαν γίνει μεταξύ των Δ.Σ. των δύο ενώσεων (ΕΣΗΕΑ και ΕΦΕ). Είναι αστείο λοιπόν να λένε σήμερα πως δεν ήξεραν ότι είμαστε μέλη της ΕΦΕ.
Στην ΕΣΗΕΑ για μέλη υπέβαλαν αιτήσεις 15 μισθωτοί – εργαζόμενοι στις ημερήσιες εφημερίδες με πολύχρονες κρατήσεις στο ΤΣΠΕΑΘ, κι όχι τα υπόλοιπα 300 και πλέον μέλη της ΕΦΕ, όπως έντεχνα αφήνει να εννοηθεί στην επιστολή του περί ελεύθερων επαγγελματιών, εταιρειών κλπ, ο κ. Μπετινάκης.
Αλλά για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πότε προέκυψε αλήθεια το πρόβλημα; Μήπως προέκυψε όταν έμαθαν ότι θα συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο της συνδικαλιστικής παράταξης Συσπείρωση Δημοσιογράφων για τις εκλογές της ΠΟΕΣΥ;
Να σας θυμίσω πως έως τώρα όλοι οι φωτοειδησεογράφοι έχουμε συμμετάσχει στην Γ.Σ. της ΕΣΗΕΑ κι έχουμε ψηφίσει τα θέματά της. Επίσης συμμετείχαμε με τη ψήφο μας στις εκλογές της ΠΟΕΣΥ. Είναι λοιπόν παράνομη ή άκυρη η Γ.Σ; Είναι παράνομες – άκυρες οι εκλογές της ΠΟΕΣΥ;
Ο Πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ (αρνούμενος να μας το κοινοποιήσει εγγράφως) απαίτησε τη βεβαίωση διαγραφής μας από την ΕΦΕ, προκειμένου να προχωρήσει η διαδικασία εγγραφής μας στον ΕΔΟΕΑΠ. Σε συνάντηση που έγινε στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ παρουσία της πλειοψηφίας των θιγόμενων φωτορεπόρτερ, της δικηγόρου που μας εκπροσωπούσε κα. Στέφα και του νομικού συμβούλου της ΕΣΗΕΑ, μετά από αρκετή ώρα διαπραγματεύσεων, υπήρξε η διαβεβαίωση από πλευράς νομικού συμβούλου ΕΣΗΕΑ ότι “τελικά δεν υπάρχει νομικό κώλυμα” και πως η “εισήγησή του θα είναι θετική προς το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ”
Από τους 15 φωτοειδησεογράφους, μόνο ένας δεν είναι μέλος της ΕΦΕ, ο συνάδελφος Μ. Πάκιας του “Ριζοσπάστη”, ο οποίος έχει ολοκληρώσει την εγγραφή του και στην ΕΣΗΕΑ και στον ΕΔΟΕΑΠ.
Δεν καταλαβαίνω σε ποιους αναφέρεται ο κ. Μπετινάκης όταν μιλάει για “παράταξη διευθυντών”, ούτε αντιλαμβάνομαι τα περί ανωνυμίας μελών ή περί ιστοσελίδων. Φαντάζομαι ότι δεν εννοεί τους εκδότες και τους συγγενείς των εκδοτών που κατά καιρούς έχει εγγράψει στις τάξεις της η ΕΣΗΕΑ παρατύπως. Αν θέλει η ΕΣΗΕΑ να κάνει εκκαθάριση του μητρώου της ας ξεκινήσει από αυτούς. Κι αν εσείς, τα μέλη του Δ.Σ, δεν ξέρετε ποιοι είναι, πείτε μου να σας βοηθήσω. Κι όχι να εκβιάζετε 14 φωτορεπόρτερ ότι πριν προλάβουν καλά καλά να μπουν στο σωματείο τους, θα ξεκινήσει από αυτούς η εκκαθάριση του μητρώου.
Ο κ. Μπετινάκης με χαρακτηρίζει στην επιστολή του ως “πρωταγωνιστή του ύποπτου πολέμου ανακοινώσεων κι επιστολών σε προσωπικό επίπεδο με τα δύο μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ (Σόμπολου, Μπετινάκη)”, καθώς κι ότι αρνούμαι ως γραμματέας της ΕΦΕ να επιτρέψω σε όσους φωτορεπόρτερ το επιθυμούν να διαγραφούν από την ΕΦΕ για να μην έχουν πρόβλημα από την ΕΣΗΕΑ. Εγώ “αγαπητέ κύριε” δεν είμαι επαγγελματίας συνδικαλιστής, ούτε διαχωρίζω τους συναδέλφους σε καλούς ή κακούς ανάλογα με το τι ψηφίζουν. Τηρώ κατά γράμμα τις αποφάσεις του Δ.Σ. και το Καταστατικό της ΕΦΕ, το οποίο σαφέστατα ορίζει πως για να χορηγηθεί βεβαίωση διαγραφής που εσείς ζητάτε, πρέπει το μέλος μας να έχει τακτοποιήσει όλες τις εκκρεμότητες και υποχρεώσεις του. Στην περίπτωση Δε που κάποιος έχει τις προαναφερόμενες προϋποθέσεις, το Δ.Σ. της ΕΦΕ αποφάσισε πως μόλις κλείσει το θέμα της ΕΣΗΕΑ – ΕΔΟΕΑΠ, θα χορηγηθεί αυτή η βεβαίωση εφόσον ακόμη τη χρειάζεται το μέλος μας.
Σε ότι αφορά αυτό που λες, ότι “είμαι πολύ νέος”, το δέχομαι ως φιλοφρόνηση ή ως πιστοποίηση ότι δεν έχω αλτσχάιμερ, που πάει να πει ότι θυμάμαι πολύ καλά που ήμουν στις απεργίες που αναφέρεστε. Όπως και σε όλες τις άλλες κινητοποιήσεις του κλάδου. Κι ενώ δεν ήμουν μέλος της ΕΣΗΕΑ –γιατί αν περιμέναμε από τα μέλη, δεν θα ήταν ούτε εκατό άτομα στις πορείες και τα μαγαζιά θα δούλευαν όλα, ξέρεις εσύ- συμμετείχα ως εργαζόμενος στον τύπο σε όλες τις κινητοποιήσεις, κι εκεί που χρειάστηκε κι ως περιφρούρηση. Επίσης, για τη μεγάλη απεργία που αναφέρεσαι, αν και τότε έκανα τη στρατιωτική μου θητεία, συμμετείχα με τους συναδέλφους μου που απεργούσαν σε μαγαζί που ο εκδότης κυκλοφορούσε στα γραφεία με το πιστόλι ζωσμένο στο ζωνάρι απειλώντας με απολύσεις όσους συμμετείχαν στην απεργία. Κι αυτοί οι νέοι συνάδελφοι που δεν ήταν μέλη της ΕΣΗΕΑ, η Ένωση δεν τους αγκάλιασε αν κι απείργησαν, γιατί τους εργαζόμενους δημοσιογράφους σ’ αυτό το μαγαζί το τότε Δ.Σ. της Ένωσης τους θεωρούσε “μίασμα”.
Σε ότι αφορά την τελευταία παράγραφό σου, δεν σου απαντώ από σεβασμό στη μνήμη του.
Εν κατακλείδι, είναι η τελευταία φορά που συνδιαλέγομαι μαζί σου (σας) με αυτό τον τρόπο, κι είμαι σίγουρος πως θα βρεθούν άλλα όργανα κι άλλοι θεσμοί να δώσουν λύση στις διεκδικήσεις μου (μας) για ένα αληθινό σωματείο εργαζομένων στον τύπο. Έτσι κι αλλιώς αυτή η υπόθεση δεν αφορά μόνο εμένα ή τους 14 φωτορεπόρτερ, αλλά εκατοντάδες συναδέλφους δημοσιογράφους που είναι εκτός ΕΣΗΕΑ, χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση.
* Στην περίπτωση που δεν το ξέρεις (λέμε τώρα) η επιστολή σου δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ 27/7/2008, σελ. 28, κάτω αριστερά. Όμως στο ξεκίνημά της έχει προστεθεί το ακόλουθο: “και ξαφνικά η εσωτερική τριβή στους κύκλους της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας) για το ποιοι πήραν τη δουλειά του Κτηματολογίου (φωτογραφήσεις, αεροφωτογραφήσεις κλπ) επιχειρείται να διοχετευθεί στην ΕΣΗΕΑ μήπως και θολώσουν τα νερά”.
Επειδή εγώ βρώμικα παιχνίδια δεν ξέρω να παίζω, να πληροφορήσω όποιον σχεδίασε αυτό το δημοσίευμα πάνω στην επιστολή σου, ας ξέρει ότι ουδέποτε ούτε εγώ, ούτε κανένας από την ΕΦΕ δεν είχε και δεν έχει καμία ενημέρωση, εμπλοκή ή συναλλαγή με τα περί κτηματολογίου. Αυτή η λάσπη επιστρέφεται στον αποστέλλοντα.
Σπύρος Τσακίρης
Φωτορεπόρτερ
Γ.Γ. ΕΦΕ
Μέλος ΕΣΗΕΑ αρ. μητρώου 5517
Subscribe to:
Posts (Atom)